W celu przybliżenia wszystkich przepisów obrzędowych liturgii sakramentu namaszczenia chorych poza Mszą św., przypominamy, że:
- Celebrans przywdziewa albę, stułę i kapę w kolorze białym, a diakon dalmatykę na albę i stułę (CE, nr 678). Gdy celebransem jest biskup: przywdziewa on również krzyż noszony na piersiach, pastorał i mitrę (Tamże).
- Towarzyszący prezbiterzy (pomagający udzielać sakramentu) przywdziewają komżę/albę na sutannę i białą stułę (Tamże).
- Po przyjściu do ołtarza, celebrans pozdrawia wiernych, wzywa ich do modlitwy (lub odmawia samą modlitwę) i – gdy nie ma sakramentalnej spowiedzi – odmawia akt pokuty (OBI, nr 92-94).
- Następnie występuje liturgia słowa. Czyta się jedno lub kilka czytań przeznaczonych na tę liturgię (CE, nr 681).
- Wszystkie obrzędy sakramentu dokonuje się tak, jak w trakcie Mszy.
- Pomiędzy namaszczeniem a modlitwą wieńczącą, odmawia się orację Pańską (CE, nr 682).
- Obrzęd kończy się uroczystym błogosławieństwem (CE, nr 683).
Błogosławieństwo końcowe z rytuału znajduje się tutaj.
Opr. Dawid Makowski