W celu przybliżenia wszystkich przepisów dotyczących obrzędu wystawienia i błogosławieństwa eucharystycznego, przypominamy, że:
- Zwyczajnym szafarzem obrzędu jest kapłan lub diakon, a w ich nieobecności: akolita lub nadzwyczajny szafarz Komunii św., albo członek wspólnoty zakonej lub zgromadzenia pobożnościowego dla świeckich (wybrany przez ordynariusza). Jeśli jest nim osoba świecka, nie może ona udzielić błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem, ale jedynie może dokonać wystawienia: czy to przez otworzenie drzwiczek tabernakulum, czy to przez umieszczenie cyborium lub Hostii w monstrancji na ołtarzu (DSCCME, nr 91).
- Prezbiter lub diakon, mający przewodniczyć obrzędowi, przywdziewa albę lub komże oraz stułę w kolorze białym. Dopiero przed błogosławieństwem przywdziewa kapę i welon w kolorze białym, chyba że będzie błogosławił cyborium – wówczas nie przywdziewa kapy (DSCCME, nr 92). Biskup natomiast od początku jest przywdziany w kapę (CE, 1122). Szafarze świeccy przywdziewają zwyczajny strój liturgiczny lub szatę zatwierdzoną przez ordynariusza miejsca (DSCCME, nr 92).
- Jeżeli wystawienie odbywa się w monstranci, przy ołtarzu winny znaleźć się przynajmniej cztery świecie i używa się kadzidła. Jeśli zaś dokonuje się go w cyborium, przy ołtarzu winny znaleźć się przynajmniej dwie świece i można używać kadzidła (CE, nry 1120 i 1131)
- Obrzęd rozpoczyna się od śpiewu, podczas którego do ołtarza zmierza szafarz obrzędu, chyba że Najświętszy Sakrament jest przechowywany w innym miejscu – wówczas szafarz zmierza do miejsca, w którym przechowuje się Najświętszy Sakrament, aby trzymając Go poprzez biały welon (nałożony na ramiona), przenieść Go w towarzystwie usługujących z zapalonymi świecami z miejsca przechowywania do miejsca, gdzie będzie miała się odbyć adoracja (CoE, s. 363).
- Najświętszy Sakrament przynosi się na ołtarz przykryty obrusem, gdzie kładzie się Go na rozłożonym uprzednio korporale (CE, nr 1124).
- Można używać tronu, zwłaszcza jeżeli adoracja będzie trwała dłużej (DSCCME, nr 93).
- Jeżeli wystawienie nie odbywa się w cyborium, szafarz umieszcza Hostię w monstrancji, umieszcza ją na mensie ołtarza i okadza (CE, nr 1124).
- Okadzenia Najświętszego Sakramentu, po uprzednim zasypaniu kadzielnicy, dokonuje się w postawie klęczącej, czyniąc przed i po okadzeniu głęboki pokłon (CE, nry 87, 91, 94 i 1125).
- Gdy adoracja ma trwać przez dłuższy czas, szafarz po okadzeniu Najświętszego Sakramentu, może wrócić do zakrystii (DSCCME, nr 93). W innym wypadku może on zająć inne miejsce w prezbiterium (CE, nr 1126).
- Jeżeli adoracji przewodniczy biskup, czynności opisane wyżej (przyniesienie Najświętszego Sakramentu i umieszczenie Go na ołtarzu) wykonuje diakon lub prezbiter asystujący, mogący mieć nałożone na siebie kapy (CE, 1122).
- Adorację należy tak zorganizować, aby wierni byli skupieni na modlitwie do Chrystusa Pana, więc porządanym jest czytanie słowa Bożego, wygłoszenie krótkiej homilii lub rozważania o tajemnicy eucharystycznej, włączenie w nią elementów śpiewu i zapewnienie wiernym chwil ciszy. W przypadku dłuższej adoracji można przed Najświętszym Sakramentem odprawić jakąś część Liturgii Godzin (CoE, s. 363-3644).
- Na końcu adoracji dokonuje się błogosławieństwa. Szafarz podchodzi do ołtarza i klęka na obydwa kolana. Wówczas śpiewa się hymn eucharystyczny lub inną odpowiednią pieśń (DSCCME, nr 97). Podczas tego śpiewu dokonuje się także zasypania i okadzenia Najświętszego Sakramentu (CE, nr 1129).
- Gdy zakończy się śpiew, szafarz wstaje i odmawia modlitwę, poprzadzając ją wezwaniem do modlitwy. Dokonuje tego na stojąco (DSCCME, nr 98).
- Następnie szafarz otrzymuje biały welon i przez niego bierze z ołtarza Najświętszy Sakrament, zwraca się do ludu i wykonuje nad nim znak krzyża w milczeniu (DSCCME, nr 99).
- Po błogosławieństwie przenosi się Najświętszy Sakrament do kaplicy przechowania lub umieszcza się Go w tabernakulum przy ołtarzu (DSCCME, nr 100). Jeżeli dokonuje tego diakon lub – w przypadku liturgii biskupiej – prezbiter, biskup oddaje wcześniej welon, a diakon lub prezbiter wyjmują z monstrancji Hostię i umieszczają Ją w kustodii, a następnie przywdziewają welon i przenoszą w nim Najświętszy Sakrament do kaplicy przechowania (lub bez przywdziewania welonu przenoszą kustodię do tabernakulum). W tym czasie można śpiewać stosowną pieśń lub aklamację (CE, 1130).
- Na końcu następuje powrót do zakrystii (CE, 1131).
Opr. Dawid Makowski