Prawo liturgiczne – jak stwierdził A. Montan – to kontrowersyjna formuła[1]. Są bowiem autorzy, którzy używają tego terminu bez większych trudności, definiując tę dziedzinę prawa jako zbiór praw i norm dyscyplinujących życie liturgiczne Kościoła[2]. Ale nie brakuje i takich, którzy to pojęcie uważają za nieadekwatne, dwuznaczne, anachroniczne. Sugerują, że jest owocem koncepcji pozytywistycznej i niejako krępuje liturgię, gdyż ta powinna być bardziej niezależna względem prawa. Ponadto w tej drugiej koncepcji mówi się wyraźnie o rozdzieleniu prawa kanonicznego od przepisów liturgicznych, które nie stanowią prawa w dosłownym znaczeniu[3]. Na szczęście nie brakuje i takich autorów, którzy potrafią pogodzić oba poglądy i proponują spójny system norm i przepisów liturgicznych[4], pomagający zrozumieć z jednej strony konieczność ochrony tego, co w Kościele najświętsze, z drugiej zaś uwzględniający istotę kultu chrześcijańskiego[5]. Aby w sposób czytelny zaprezentować to zagadnienie, należy naj pierw ukazać naturę liturgii oraz filozofię prawa w Kościele, a następnie podjąć próbę określenia ram potrzebnych do zdefiniowania prawa liturgicznego.
Ks. dr Marcin Kołodziej
[1] A. Montan, Il «diritto liturgico»: significato e interpretazioni, „Rivista Liturgica” 98 (2011), nr 5, s. 741.
[2] R. Pascual Dotro, G. Garcia Helder, Dizionario di liturgia, Padova 2011, s. 55.
[3] M. del Pozzo, Dal diritto liturgico alla dimensione giuridica delle cose sacre: una pro
posta di metodo, di contenuto e di comunicazione interdisciplinare, „Ius Ecclesiae”
XIX (2007), s. 591–592, 605.
[4] A. Cuva, Diritto liturgico, w: Liturgia, D. Sartore, A.M. Triacca, C. Cibien (red.), Milano 2001, s. 574.
[5] A. Montan, art. cyt., s. 741–742.