Idea zgromadzenia liturgicznego w zakresie dopełniającym została ukazana również w Nowym Testamencie, bazując na celebracji uczt, w których uczestniczył albo którym przewodniczył sam Chrystus[1]. Jezus wypełnia wiernie przepisy Starego Prawa i wprowadza jednocześnie nowy wymiar kultu realizowanego w Duchu i prawdzie (J 4, 24)[2]. Istotne elementy oraz przebieg zgromadzeń nowotestamentalnych można dogłębniej poznać dokonując analizy treściowej i formalnej ksiąg Ewangelii, Dziejów Apostolskich, listów św. Pawła, Listu do Hebrajczyków oraz Apokalipsy św. Jana Apostoła. Są one bogatym źródłem ukazującym opisy spełniania się mesjańskich obietnic w osobie Jezusa Chrystusa.
Ks. dr Marcin Kołodziej
(Fragment książki Autora pt. “Zgromadzenie liturgiczne jako rzeczywistość teologiczno-kanoniczna w ministerialnym posługiwaniu Kościoła”. Wrocław: 2012, s. 32).
[1] H.J. Sobeczko, Zgromadzeni w imię Pana…, dz. cyt., s. 73.
[2] J. Nowak, Prawo w służbie wydarzeń zbawczych. Zarys prawodawstwa liturgicznego, Poznań 2004, s. 29.