Źródła poznania prawa liturgicznego: Wprowadzenie

Podczas prac rewizyjnych nad prawem kanonicznym zostało postanowione, aby – podobnie jak to było w Kodeksie pio­benedyktyńskim^[1] – również obecny Kodeks prawa kanonicznego nie zawierał norm ściśle liturgicznych, chyba że mają one szczególne znaczenie dyscyplinarne, a ich zachowanie wymaga właściwe kierowanie liturgią i umocnienie porządku Kościoła^[2]. Te zalecania zostały uwzględnione w Kodeksie z 1983 roku, dlatego kan. 2 KPK stanowi: Kodeks zazwyczaj nie określa obrzędów, jakie należy zachować w sprawowaniu czynności liturgicznych, dlatego obowiązujące dotychczas przepisy liturgiczne zachowują swoją moc, chyba że któreś z nich są przeciwne kanonom Kodeksu (kan. 2 KPK). Kodeks nie jest – jak słusznie zauważył B. Esposito – traktatem o liturgii i nie można od niego tego oczekiwać^[3]. Zatem, aby zapoznać się bardziej szczegółowo z normami odnoszącymi się do podstawowej funkcji Kościoła, jaką jest uświęcanie dokonujące się poprzez liturgię, prawodawca odsyła do ksiąg liturgicznych, dokumentów Stolicy Apostolskiej oraz partykularnego prawa liturgicznego^[4].

Ks. dr Marcin Kołodziej

[1] F. Bączkowicz, J. Baron, W. Stawinoga, Prawo kanoniczne. Podręcznik dla duchowieństwa, t. 1, dz. cyt., s. 173–175.

[2] A. Słowikowska, dz. cyt., s. 44.

[3] B. Esposito, Il rapporto del Codice…, art. cyt., s. 176.

[4] T. Pawluk, dz. cyt., s. 205–209.