Teologia IV Modlitwy Eucharystycznej – Postsanctus (cz. IV)

Kapłan mówi, że Bóg pospieszył w swoim miłosierdziu ku każdemu człowiekowi[1]. Jan pisze bowiem: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3, 16). Owo umiłowanie świata polegało na tym, że Bóg zlitował się nad człowiekiem i w swoim miłosierdziu udzielił mu łaski dostąpienia szczęścia życia wiecznego, gdy posłał Syna, by ten przywrócił mu utracone życie[2]. Mówi się, że Bóg pośpieszył, aby wskazać na Jego troskę o człowieka, gdyż nigdy nie był bierny wobec człowieka, ale zawsze się o niego troszczył[3]. Dzięki misterium paschalnemu świat dostrzegł, że Bóg pomógł mu łaską, która najpierw napełniła łono Najświętszej Maryi Panny, a następnie zlała na ludzi zdroje Bożych darów, jak jest napisane: „Z jego pełności wszyscyśmy otrzymali – łaskę po łasce” (J 1, 16). Bóg jest bowiem źródłem łask wszelakich[4]. Mówi się tutaj o pospieszeniu z pomocą wszystkim ludziom, ponieważ łaska została dana całemu światu[5]. Inną sprawą jest natomiast to, że głupcy nią wzgardzili (por. Mdr 13, 1). Ci zaś, którzy ją przyjęli, otrzymali moc stania się dziećmi Bożymi (por. J 1, 12). W tym celu Apostołowie wyruszyli na wszelkie krańce świata, aby głosić orędzie zbawienia każdemu narodowi (por. Mt 28, 19-20). Nieustannie rozbrzmiewa bowiem polecenie Izajasza: „Szukajcie Pana, gdy się pozwala znaleźć” (Iz 55, 6). Czym jest owo „pozwolenie”? Jest to czas ziemskiego życia, w którym należy szukać Boga[6]. Kto zaś zacznie szukać, ten też znajdzie (por. Mt 7, 7).

Dawid Makowski

[1] MRpol, s. 329*.

[2] Zob. Alcuinus: In Evangelium Joannis, III, 16 (PL, C, 782-783).

[3] Zob. Stephanus Baluzius: Exorcismi et excommunicationes, I (PL, LXXXVII, 931).

[4] Zob. Beda Venerabilis: In Evangelium S. Joannis, XVII (PL, XCII, 894).

[5] Zob. Ratramnus Corbeiensis: De prædestinatione Dei, II (PL, CXXI, 47).

[6] Zob. Haymo Halberstatensis: Commentaria in Isaiam, LV (PL, CXVI, 1003).