Teologia IV Modlitwy Eucharystycznej – Postsanctus (cz. IX)

Wyżej wspominane odnowienie życia, dotyczy nie tylko odkupienia na krzyżu, ale także posłania na świat Ducha Świętego[1]. To właśnie On daje wiernym łaski, dzięki którym mogą oni żyć dla Chrystusa, zgodnie z tym co napisane: „Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego” (Ga 4, 6). Daje się tu dostrzec posłanie Ducha, o którym mówi kapłan: zesłał On od Ciebie, Ojcze, jako pierwszy dar dla wierzących Ducha Świętego[2]. Kościół wyznaje bowiem pochodzenie Ducha od Ojca i Syna, ponieważ jest miłością wzajemną, którą Ojciec miłuje Syna, a Syn Ojca[3]. Wskazał na to sam Chrystus, gdy rzekł, że pośle uczniom od Ojca Ducha (por. J 15, 26). Współwieczny Ojcu i Synowi, nie zrodzony, nie uczyniony, nie stworzony, ale pochodzący jest Duch Święty[4]. To właśnie On obdarza wiernych łaskami, dopełniając wszelkiego uświęcenia, ponieważ świadczy o Chrystusie (por. J 15, 26). Jego uświęcenie można przyrównać do deszczu, który skrapia serce tego, kto się do Niego ucieka[5]. On to rozdziela dary[6]. Dzięki Niemu człowiek może żyć dla Boga, co kapłan wyraża w słowach: Abyśmy żyli już nie dla siebie […], zesłał On […] Ducha Świętego[7]. Odtąd ciało każdego wiernego jest świątynią Ducha (por. 1 Kor 3, 16). Co to oznacza? Nic innego, jak tylko bycie żywą świątynią żywego Boga[8]. Dzięki temu można budować w sobie uświęcenie wszelkich cnót, kierując się zasadami wiary, która również jest darem Ducha Świętego[9]. Uświęcenie dokonuje się bowiem przez wiarę[10]. Celem liturgii jest uświęcenie człowieka, a przez niego całego stworzenia, czego dokonuje Ten, który w sposób tajemniczy dokonuje uświęcenia materii i nadaje skuteczność formułom sakramentalnym, działając przez szafarza[11]. Mówi się przy tym, że dzięki Duchowi Świętemu Chrystus dalej prowadzi swoje dzieło na świecie[12]. Nie jest to bez znaczenia, gdyż sama Prawda powiada: „Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy” (J 14, 26). On dopełnia uświęcenia poprzez realizowanie dzieła Chrystusa w świecie, co dokonuje się przez posłannictwo Kościoła[13]. W ten sposób ludzie wszystkich narodów mogą przez ręce szafarzy Bożych tajemnic otrzymywać duchowe dobra[14].

Dawid Makowski

[1] Zob. Rabanus Maurus: Enarratio super Deuteronomium, II, 11 (PL, CVIII, 898).

[2] MRpol, s. 329*.

[3] Zob. Augustinus: De Trinitate, XV, 17, 27 (PL, XLII, 1080).

[4] Zob. Hilarius Pictaviensis: De Trinitate, XII, 55 (PL, X, 469).

[5] Zob. Abbo Sangermanensis: Sermones, I (PL, CXXXII, 764).

[6] Zob. Adamus Scotus: De tripartito tabernaculo, VII (PL, CXCVIII, 695).

[7] MRpol, s. 329*.

[8] Zob. Zeno Veronensis: Tractatus, I, 14 (PL, XI, 356).

[9] Zob. Hildegardis: Scivias Hildegardis sive libri visionum ac revelationum, III, 2, 5 (PL, CXCVII, 493).

[10] Zob. Hugo de S. Victore: De sacramentis, II, 1 (PL, CLXXVI, 473).

[11] Zob. Paschasius Radbertus: Liber de corpore et sanguine Domini, II (PL, CXX, 1274).

[12] MRpol, s. 329*.

[13] Zob. Adamus Scotus: Sermones, XLI (PL, CXCVIII, 374).

[14] Zob. Æneas Parisiensis: Liber adversus Græcos, 24 (PL, CXXI, 702).