Antyfona:
„Radujmy się wszyscy w Panu, dzisiaj narodził się nam Zbawiciel. Dzisiaj prawdziwy pokój zstąpił z nieba na ziemię”.
Objaśnienie:
Powyższa antyfona jest antyfoną introitu Mszy w nocy Narodzenia Pańskiego[1]. Drugie jej zdanie występuje także w responsorium Godziny Czytań Uroczystości Narodzenia Pańskiego w odnowionej Liturgii Godzin[2]. Można w niej wyróżnić trzy części. Pierwsza z nich brzmi: Radujmy się wszyscy w Panu. Odnosi się ona do słów Apostoła: „Radujcie się zawsze w Panu” (Flp 4, 4). Radość w Panu jest bowiem prawdziwym uczuciem radości[3]. Chrześcijanie żyją przecież w Bogu (por. Dz 17, 28). Dzięki temu są oni zdolni wyzbywać z siebie smutki świata, napełniając swoje wnętrze radością, służąc Panu[4]. Tej radości nikt nie może im odebrać (por. J 16, 22), a sam Bóg ich nią opasuje (por. Ps 30, 12), bo jest to owoc duchowy (por. Ga 5, 22). Druga część to fraza: Dzisiaj narodził się nam Zbawiciel. Słowa te dotyczą tajemnicy Wcielenia i są parafrazą słów Aniołów: „Dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel” (Łk 2, 11). Misterium Chrystusa jest w Kościele wiecznie żywe i nieustannie zbawczo przypominane, stąd właśnie tak mocno rozbrzmiewa owo dzisiaj[5]. Wspomina się o tym, że Jezus jest Zbawicielem, ponieważ Szymon Piotr za boskim natchnieniem wyznał., że Chrystus jest obiecanym Mesjaszem (por. Mt 16, 16). Urodził się on dla człowieka, aby móc go wybawić spod panowania diabła[6]. Trzecia część antyfony odnosi się do tego, że prawdziwy pokój zstąpił z nieba na ziemię. Odnosi się to słów Ewangelii: „Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję” (J 14, 27). Pokój świata jest chwilowy, pokój Chrystusa jest trwały, bo jest On Księciem Pokoju (por. Iz 9, 5). To właśnie On zawarł pokój między człowiekiem a Bogiem, między ludźmi a Aniołami, oddając istotę ludzką miłosiernemu Bogu[7]. W ten sposób człowiek ma się radować z tego, że przyszedł na świat Zbawiciel, jednający go z Bogiem.
Dawid Makowski
[1] Zob. MRpol, s. 33.
[2] Zob. LG, I, s. 367.
[3] Zob. Ambrosiaster: Commentaria in Epistolam ad Philippenses, IV, 4 (PL, XVII, 418).
[4] Zob. Herveus Burgidolensis: Commentaria in Epistolas Pauli, VI, 4 (PL, CLXXXI, 1307).
[5] Zob. Bruno Astensis: Commentaria in Lucam, I, 2 (PL, CLXV, 354).
[6] Zob. Absalon Sprinckirsbacensis: Sermones, I (PL, CCXI, 15).
[7] Zob. Haymo Halberstatensis: Commentaria in Isaiam, IX (PL, CXVI, 771).