Tam, w Getsemani, była noc. Noc i drzewa oliwne, które stały się niemymi świadkami najtrudniejszej z modlitw. Uczniowie pogrążeni we śnie, bo słabe były ich ciała, choć duch chwilowo ochoczy – dopóki nie pojawi się Krzyż. Anioł, którego Ojciec posłał jako jedyną pociechę przed tym, co miało nadejść nazajutrz.
I On.
Wcielony Bóg, w udręce modlący się jeszcze usilniej. Nauczyciel, który w ogrodzie oliwnym uczył się posłuszeństwa i jednocześnie go nauczał, choć ci, co mieli pobierać lekcję, byli pogrążeni w letargu, czyniąc Pana samotnym. Mistrz pocący się krwawym potem wsiąkającym w ziemię. Nieodrodny Syn swego Ojca. Syn swej Matki (czy Jej Serce już wiedziało, że nadchodzi cios mieczem?). Jezus. Emmanuel – od początku „Bóg z nami”, a dzięki Niemu nikt nie musi już mówić o końcu. Miłość nigdy przecież nie ustaje.
Na drzewie rajskim śmierć wzięła początek, na drzewie Krzyża powstało nowe życie, a szatan, który na drzewie zwyciężył, na drzewie również został pokonany1. Ale nikt nie wspominał o drzewach oliwnych, które otaczały Pana niebios na niskości. O drzewach, co rzucały cienie, nie chcąc dopuścić do tego, co musiało się dokonać, a przed czym nikt nie mógł Go już ustrzec. Był kiedyś inny ogród, Eden – jasny i pełen bliskości Bożej. A w nim drzewo, z którego nie mogli spożywać ludzie, by uniknąć śmierci. Chcieli jednak posiąść tajemną wiedzę, pragnęli stać się jak Stwórca, lecz nieposłuszeństwo sprawiło, że odkryli, iż są nadzy, mali i słabi – bez szczególnej mądrości, a za to z brzemieniem grzechu pierworodnego. Pycha wygnała ich z Raju, lecz tam, w pogrążonym w mroku Getsemani, pokora była początkiem otwarcia jego bram na nowo. Pokora, która kazała Jezusowi paść na kolana, na najtrudniejszą rozmowę z Ojcem.
Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich (Łk 22,42). Skoro kielich był pełen po brzegi, czy to oznaczało, że nie chciał? Czy Ten, o którym napisano, iż uczył Efraima chodzić i przygarniał do siebie lud jak niemowlę do policzka, miał za nic Jego los? Czyż Jezus nie był Jego Synem umiłowanym? A może to szatan na pustyni miał rację… Gdzież są aniołowie, którzy mieli Go strzec na wszystkich drogach? Jest przecież taka droga, z jakiej zejść nie można, choćby się bardzo chciało. Bo za nią czeka coś więcej. Bo za nią jest Życie w obfitości, ale – paradoksalnie – tryskające ze śmierci.
Ziarno musi obumrzeć. Jużem dość pracował. Krzyż zostanie rzucony. Ale czyż Krzyżem nie jest już ten ogrom cierpienia i lęku w ogrodzie wśród nocy i drzew, jakie Go osłaniają, choć nazajutrz zostanie obnażony z wszystkich szat?
Umiłował ich i nas do końca. Dlatego rozmowa z Ojcem toczyła się dalej. I choć nie ustąpiła ciemność spowijająca Getsemani, to jednak nieznane światło musiało napełnić ziemię, gdy padły słowa przywracające harmonię zaburzoną przez szatańskie: „Nie będę służył” i Adamowy grzech. Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie!
Nie jest łatwo być posłusznym, gdy całe ciało drży w agonii, gdy ciężar człowieczeństwa przytłacza prawie tak mocno jak sam Krzyż. Nie jest łatwo być pokornym, gdy członki trawi gorączka, a strach płynie w żyłach wraz z krwią. Nie jest łatwo kochać, gdy zdradza ktoś, w kim widziało się to, kim mógłby być, gdyby nie tych trzydzieści srebrników brzęczących w kieszeniach.
Gdy Judasz wyszedł dobić targu, była noc. A może i sam był nocą. Gdy Chrystus drżał w ogrodzie oliwnym, także była noc. Może najdłuższa w Jego życiu. Lecz sam był Światłością. A światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła. To On miał wchłonąć nasz mrok, zabrać ze sobą na Krzyż i unicestwić posłuszeństwem wiary. I miłością, której nikt z nas nie dorasta do pięt.
Nie utracił żadnego z tych, których otrzymał. Ale straci Siebie jak zawsze tracił. Spali się do końca jak woskowa świeca, lecz za trzy dni owa świeca stanie się płonącym jasno paschałem.
Tam, w Getsemani, była noc…
Opr. Ewa Chybin
1Prefacja o Krzyżu Świętym.