Tag: Postsanctus

Portal poświęcony liturgii Kościoła Świętego

Teologia IV Modlitwy Eucharystycznej – Postsanctus (cz. III)

Et cum amicítiam tuam, non oboediens, amisísset, non eum dereliquísti in mortis império. A gdy człowiek przez nieposłuszeństwo utracił Twoją przyjaźń, nie pozostawiłeś go pod władzą śmierci. Teraz kapłan kontynuuje wspominanie historii zbawienia, mówiąc o grzechu pierworodnym, kiedy powiada: A gdy człowiek przez nieposłuszeństwo utracił Twoją przyjaźń[1]. Mówiąc: a gdy, wskazuje na to, że tak nie było od początku, gdyż Bóg uczynił człowieka szczęśliwym, żyjącym w przyjaźni ze swoim Stwórcą (por. Rdz 2, 8). Przed upadkiem ludzie…
Dowiedz się więcej

Teologia IV Modlitwy Eucharystycznej – Postsanctus (cz. II)

Hóminem ad tuam imáginem condidísti, eíque commisísti mundi curam univérsi, ut, tibi soli Creatóri sérviens, creatúris ómnibus imperáret.Ty stworzyłeś człowieka na swoje podobieństwo i powierzyłeś mu cały świat, aby służąc Tobie samemu jako Stwórcy, rządził stworzeniem.Całe stworzenie wypowiada swoją chwałę przez usta człowieka, który służąc Stwórcy, zarządza całym stworzeniem[1]. Cały ten fragment modlitwy odnosi się do Księgi Rodzaju, w której Bóg powiedział: „Rozmnażajcie się,…
Dowiedz się więcej

Teologia IV Modlitwy Eucharystycznej – Postsanctus (cz. I)

Confitémur tibi, Pater sancte, quia magnus es et ómnia ópera tua in sapiéntia et caritáte fecísti.Wysławiamy Cię, Ojcze święty, bo jesteś wielki i wszystkie stworzenia głoszą Twoją mądrość i miłość.Na początku wspomnianej modlitwy kapłan mówi: Wysławiamy Cię, Ojcze święty[1]. Nawiązuje to do słów Chrystusa, który w ten sposób zwrócił się do Boga Ojca: „Wysławiam Cię, Ojcze” (Mt 11, 25). Było to bowiem wyznanie dziękczynienia wobec Boga[2]. Jest ono udziałem kapłana,…
Dowiedz się więcej

Teologia II Modlitwy Eucharystycznej: “Postsanctus”

Vere Sanctus es, Dómine, fons omnis sanctitátis.Zaprawdę, święty jesteś, Boże, źródło wszelkiej świętości.Po prefacji i wieńczącej ją aklamacji, kapłan kontynuuje modlitwę eucharystyczną od części, która łączy aklamację „Sanctus-Benedictus” z anaforą, mówiąc: Zaprawdę, święty jesteś, Boże[1]. Jest to niejako przypieczętowanie tego, co już zostało trzykrotnie powiedziane, przez co kapłan raz jeszcze zapewnia, że Święty przychodzi w imię Pańskie (por. Oz 11, 9). Jest On źródłem wszelkiej świętości, bo jest On początkiem i końcem…
Dowiedz się więcej

Przetłumacz stronę