Kategoria: Źródła prawa liturgicznego

Konferencja episkopatu w obecnej formie jest owocem prac Soboru Watykańskiego II. Wprawdzie jeszcze przed nim prawie wszędzie istniały konferencje biskupów, ale Kodeks pio­benedyktyński nie określał norm ogólnych co do ich ustanowienia i celów. Jak zauważył J. Dyduch, Vaticanum II nie powołał nowej instytucji w Kościele, ale już istniejącej nadał nową formę prawną poprzez określenie jej kompetencji i zadań. A zatem dopiero dokumenty soborowe i posoborowe przyznały konferencji episkopatu status…
Dowiedz się więcej

Na czele diecezji, która jest modelowym Kościołem partykularnym, stoi biskup diecezjalny. Przysługuje mu, w powierzonej jego pasterskiej pieczy diecezji, zwyczajna, własna i bezpośrednia władza rządzenia (kan. 381 §1 KPK). Władzę ustawodawczą biskup diecezjalny wykonuje osobiście (kan. 391 § 2 KPK). Spod tej władzy wyjęte są jedynie te sprawy, które na mocy prawa lub postanowienia papieskiego zostały zastrzeżone Stolicy Apostolskiej lub innym autorytetom kościelnym…
Dowiedz się więcej

Władzę ustawodawczą w całym Kościele sprawuje Biskup Rzymu. Jego władza jest najwyższa, pełna, bezpośrednia, powszechna i zwyczajna (kan. 331; kan. 333 § 1 KPK). Podmiot najwyższej i pełnej władzy w Kościele stanowi również Kolegium Biskupów, oczywiście z papieżem jako swoją głową na czele (kan. 336; kan. 337 § 1–2 KPK). Na mocy delegacji głos decydujący może posiadać także Synod Biskupów, jednak jego…
Dowiedz się więcej

Odnowa w dziedzinie liturgii, zapoczątkowana na Soborze Watykańskim II i konsekwentnie realizowana poprzez późniejsze dokumenty legislacyjne, wyraźnie wskazała na podmioty odpowiedzialne za procedowanie i realizację prawa liturgicznego. Jak zostało zaznaczone w konstytucji Sacrosanctum Concilium, nikomu, choćby nawet był kapłanem, nie wolno na własną rękę niczego do liturgii dodawać, ujmować czy zmieniać (KL 22 § 3). A wynika to z faktu, że prawo kierowania sprawami liturgii należy wyłącznie do odpowiedniej władzy kościelnej i przysługuje…
Dowiedz się więcej