Ogólne przygotowanie odnowy liturgicznej – “Sacram Liturgiam” papieża Pawła VI
Kolejne modyfikacje liturgiczne datuje się na dz. 25 stycznia 1964 r. Wówczas papież Paweł VI (†1978) wydał swoje Motu Proprio Sacram Liturgiam, na mocy którego nakazał każdej diecezji utworzenia komisji liturgicznej, muzycznej i sztuki kościelnej[1]. Papież pragnął także, aby w wykazie zagadnień liturgiki na wydziałach teologicznych, w seminariach i w instytutach zakonnych od kolejnego roku akademickiego znalazły się zalecenia Konstytucji o Liturgii Świętej[2]. Polecono także, aby od dn. 16 lutego 1964 r. weszło w życie zalecenie głoszenia homilii w niedziele i święta nakazane[3]. Przy tym natychmiastowo moc prawną otrzymała praktyka łączenia sakramentu bierzmowania z Mszą św., udzielanego podczas niej po wygłoszeniu homilii[4]. Wskazano także, że normalnym sposobem celebrowania sakramentu małżeństwa miało być jego łącznie z Mszą św.[5] Wszyscy, którzy nie byli zobowiązani do chóralnego odmawiania brewiarza, mogli od dn. 16 lutego 1964 r. opuszczać prymę i z mniejszych godzin wybierać jedną, która najbardziej odpowiadałaby porze dnia[6]. Wskazano przy tym, że zgromadzenia i diecezje, które chciały odmawiać brewiarz w języku narodowym, mogły sporządzić jego tłumaczenie i przedłożyć je do zatwierdzenia Stolicy Apostolskiej[7].
Dawid Makowski
Bibliografia:
- C. Braga: The Apostolic Letter „Sacram Liturgiam”. W: CCI. Ed. A. Bugnini, C, Braga. New York: 1965 (s. 327-461).
- Paulus VI: Motu Proprio “Sacram Liturgiam”. Roma: 1964. W: AAS, LVI, s. 136-144.
[1] Zob. MPSL, art. 2 (AAS, LVI, 141). Aczkolwiek w samym dokumencie znajdowała się wzmianka na temat muzyki liturgicznej. Zob. C. Braga: The Apostolic Letter „Sacram Liturgiam”. W: CCI. Ed. A. Bugnini, C, Braga. New York: 1965, s. 327.
[2] Zob. Tamże, art. 1 (AAS, LVI, 141).
[3] Zob. Tamże, art. 3 (AAS, LVI, 141).
[4] Zob. Tamże, art. 4 (AAS, LVI, 141-142).
[5] Gdy natomiast udzielano tego sakramentu poza Mszą św., miano na początku ceremonii pouczyć nupturientów i zgromadzonych o znaczeniu tej celebracji, następnie odczytać w języku narodowym lekcję i Ewangelię z Mszy za nowożeńców, przeprowadzić obrzęd sakramentu i udzielić błogosławieństwa z rytuału rzymskiego. Zob. Tamże, art. 5 (AAS, LVI, 142).
[6] Zob. Tamże, art. VI (AAS, LVI, 142). Zezwolono przy tym na to, aby w słusznym przypadku ordynariusze (częściowo lub całkowicie) dyspensowali swych podwładnych z obowiązku brewiarza lub zamieniając ten obowiązek na coś innego. Zob. Tamże, art. VII (AAS, LVI, 142).
[7] Zob. Tamże, art. VIII (AAS, LVI, 142-143).
