Święcenia niższe w Hiszpanii

Ze wszystkich niższych święceń (ordines minores) na tym terenie istniał tylko ostiariat. Tą posługę określa się poprzez klucz. Był obecny także akolitat. Ta posługa istniała po to, by oświetlać świątynię. W ich księgach daje się rozpoznać też egzorcystów, psalmistów i lektorów. Wreszcie widać wzmianki o subdiakonie, który powinien nosić kielich i patenę.

Aby zostać diakonem lub prezbiterem, koniecznie trzeba było przyjąć wyższe święcenia (ordines majores), które można już było otrzymać w wieku dwudziestu pięciu lat. Jednakże później ta granica wiekowa podniosła się do trzydziestu lat życia. Oprócz tego każdy, kto chciał zostać diakonem lub prezbiterem, musiał przejść przez wszystkie niższe stopnie święceń.

Oprócz tych niższych święceń, w katedrze biskupa były jeszcze obecne oddzielne stopnie: archiprezbiterat, archidiakonat i urząd pierwszego duchownego. Aby lepiej nadzorować poszczególne kościoły swoich okręgów, podzieli całą diecezję na kilka części, które nadzorował własny archidiakon, podporządkowany bezpośrednio biskupowi. Właściwie stan niższych święceń był w ścisłej zależności od biskupa. Ich obowiązkiem było zachować szacunek i posłuszeństwo biskupowi. Bez jego pozwolenia nie mieli oni prawa mieszać się w swoje sprawy świeckie.

Tłum. Dawid Makowski

(Tłumaczenie strony 150 dzieła Friedricha Wilhelma Lembta, pt. ,,Geschichte von Spanien” (Hamburg: 1831)).

*Chodzi rzecz jasna o czas, sprzed Soboru Trydenckiego (1545-1563)