Msza św. z jednym ministrantem – Przepisy obrzędowe

W celu przybliżenia wszystkich zmian, które zachodzą w celebracji Mszy św. z jednym usuługującym, przypominamy, że:

1. Ministrantem może być świecki usługujący (w tym lektor lub akolita) albo duchowny (w tym diakon)[1]. Usługujący dialoguje z kapłanem, zastępując w tym nieobecny lud.
2. Liturgia ta nie może być Mszą św. koncelebrowaną[2].
3. Kapłan po uczynieniu przyklęknięcia przed tabernakulum (gdy jest ono w prezbiterium) lub też po uczynieniu głębokiego pokłonu względem ołtarza, podąża do miejsca przewodniczenia lub pozostaje przy ołtarzu i odmawia słowa introitu mszalnego (może go jednak odczytać ministrant)[3]. Następnie kapłan mówi: ,,W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”, po czym zwraca się w stronę ministranta i zwyczajnie go pozdrawia[4].
4. W wyznaniu grzechów, gdy używa się spowiedzi powszechnej, zamiast: ,,i wam, bracia i siostry”, mówi się: ,,i tobie, bracie”; natomiast zamiast: ,,i was bracia i siostry”, mówi się: ,,i ciebie, bracie”[5]. Następnie (jeśli użyto I lub II formy aktu pokuty) kapłan dialoguje z ministrantem wezwania do Chrystusa Pana. W takiej formie Mszy św., choćby się odbywała w niedzielę, nie wolno sprawować obrzędu aspersji.
5. Jeśli przepisy to przewidują, kapłan wraz z ministrantem odmawiają Chwała.
6. Kolektę kapłan odmawia w zwykły sposób.
7. Czytania ministrant wykonuje przy ambonie lub z pulpitu.
8. W tej liturgii opuszcza się werset przed Ewangelią i aklamację (oraz sekwencję)[6]. Można ewentualnie wykonać psalm allelujatyczny, jeśli Mszę św. sprawuje się w czasie umożliwiającym wykonanie takiego śpiewu (tj. poza Okresem Wielkiego Postu) lub odczytać werset bez aklamacji, jeśli jest to czas, w którym nie występuje aklamacja Alleluja[7].
9. Kapłan pochylając się głęboko odmawia modlitwę Oczyść serce moje i w sposób zwyczajny proklamuje Ewangelię (chyba, że ministrantem jest diakon, wówczas to do niego należy odczytanie Ewangelii). Na koniec ten, kto wygłaszał Ewangelię, mówi: ,,Niech słowa Ewangelii zgładzą nasze grzechy”[8].
10. Jeśli przepisy to przewidują, kapłan wraz z ministrantem odmawiają Wierzę.
11. Można zaniechać wygłaszania intencji modlitwy powszechnej, lecz można je równie dobrze wygłosić[9].
12. Liturgia eucharystyczna odbywa się tak, jak zwykle. Wyjątkiem jest tylko to, że po embolizmie kapłan odmawia modlitwę Panie Jezu Chryste, Ty powiedziałeś oraz dodaje: Pokój Pański niech zawsze będzie z wami. Na co ministrant zwyczajnie odpowiada. Można wówczas przekazać znak pokoju usługującemu, lecz można równie dobrze ten gest zaniechać[10].
13. Podczas aklamacji Baranku Boży kapłan przełamuje hostię nad patenę, a po tej aklamacji miesza postacie. Następnie celebrans odmawia jedną z przewidzianych formuł modlitewnych przed przyjęciem Komunii św[11].
14. Jeśli ministrant uczestniczący w tej liturgii nie będzie przyjmował Komunii św., to kapłan nie odwraca się do niego i nie ukazuje mu Ciała Pańskiego, mówiąc przy tym: ,,Oto Baranek Boży…”[12]. Wówczas od razu po swojej przygotowawczej modlitwie, spożywa Ciało Pańskie w zwykły sposób. Później spożywa również Krew Pańską[13].
15. Po tym, jak kapłan przyjął Najświętszy Sakrament, on sam lub ministrant recytuje antyfonę na Komunię. Jeśli celebrans będzie komunikował usługującego, to czyni to dopiero po odczytaniu owej antyfony[14].
16. Po Komunii św. kapłan lub ministrant (jeśli jest akolitą lub diakonem) dokonuje puryfikacji naczyń liturgicznych[15]. Następnie należy zachować chwilę ciszy[16].
17. Obrzędy zakończenia są sprawowane tak jak zawsze, z drobnym wyjątkiem: kapłan nie wygłasza rozesłania wiernych (nie czyni tego także diakon). Po prostu po błogosławieństwie, na które usługujący odpowiada: ,,Amen”, kapłan całuje ołtarz i wraca do zakrystii (zachowując oczywiście rewerencję względem ołtarza – głęboki pokłon, a także – jeśli w prezbiterium jest tabernakulum z Najświętszym Sakramentem – względem Najświętszego Sakramentu poprzez przyklęknięcie[17].

Warto także wspomnieć o kilku kwestiach związanych tą formą Mszy św. Otóż sprawując Mszę św. tylko z jednym usługującym, na ołtarzu od początku celebracji może znajdować się mszał, kielich, ampułki i inne potrzebne naczynia liturgiczne[18]. Powinny stać one jednak po prawej stronie ołtarza, podczas gdy mszał winien być położony po lewej stronie ołtarza. Kolejną istotną kwestią są przepisy liturgiczne – podany wyżej schemat dotyczy nowego mszału z 2008 r. wraz z jego wprowadzeniem. Mszał Rzymski dla diecezji polskich posiada obecnie stary obrzęd, który wprawdzie można stosować, ale tylko, jeśli stosuje się w całości stare przepisy. Od chwili opublikowania nowego mszału ołtarzowego w języku polskim, korzystanie ze starszych wersji będzie niemożliwe.

Opr. Dawid Makowski

[1] Zob. IGMR, nr 252-253.

[2] Zob. Tamże, nr 252 (z uwzględnieniem nr 120-169).

[3]Zob. Tamże, nr 256.

[4] Zob. Ordo Missæ cuius unus tantum minister participat. W: ,,Missale Romanum”. Vatican: 2008, nr 1 (odtąd: MR’08).

[5] Zob. Tamże, nr 2.

[6] Zob. IGMR, nr 63c; Ordo Cantus Missae. Vatican: 1988, nr 1 (odtąd: OCM).

[7] Zob. Tamże, nr 63a-b.

[8] Zob. MR’08, nr 9.

[9] Zob. Tamże, nr 11.

[10] Zob. IGMR, nr 266.

[11] Zob. Tamże, nr 268.

[12] Zob. MR’08, nr 26.

[13] Zob. Tamże.

[14] Zob. Tamże, nr 28.

[15] Zob. Tamże, nr 30.

[16] Zob. Tamże, nr 31.

[17] Zob. Tamże, nr 33-34.

[18] Zob. IGMR, nr 255; 270.

situs toto toto slot situs slot situs gacor jacktoto situs toto slot gacor link slot jacktoto link togel slot 4d jacktoto toto togel situs toto situs toto jacktoto situs toto situs slot jacktoto jacktoto situs togel toto togel