Tag: Reforma liturgii

Dwa artykuły niniejszej Konstytucji podejmują temat sakramentu małżeństwa: artykuł 77 o reformacji ceremonii w Rytuale Rzymskim (a w szczególności obrzędów) i artykuł 78 o sposobie celebracji.1. Obrzędy sakramentu małżeństwa (art. 77)Obecnie znajdujący się w Rytuale Rzymskim obrzęd zawarcia sakramentu małżeństwa powstał, aby zabezpieczyć podstawowy element tego sakramentu, tj. wzajemne wyrażenie zgody pomiędzy małżonkami. Został on do tego w całości zredukowany z pojedynczym wyjątkiem błogosławieństwa obrączek.Artykuł 77 proponuje…
Dowiedz się więcej

Przy udzielaniu sakramentów święceń w dawniejszych czasach, ze względu na prostotę i zwięzłość i obrzędów, znaczenie sakramentu było dużo bardziej widoczne. Ewolucja obrzędów i modlitw nastąpiła w epoce karolińskiej, później w X w. pod wpływem Sakramentarza gelazjańskiego, który pochodzi z VIII w., do zmian przyczynił się również Pontyfikał rzymsko-germański1. To ostatnie dzieło (na którym są oparte XII-wieczny Pontyfikał rzymski i Pontyfikał Kurii Rzymskiej), jak i Pontyfikał Durandusa, wprowadziły wiele nowych ceremonii i formuł, które potem…
Dowiedz się więcej

I. Nazwa Sakramentu i kiedy należy go udzielać (Art.73) 1. Sakramentowi nadano dwie nazwy: Ostatnie Namaszczenie i Namaszczenie Chorych, z czego tą drugą uznaje się za bardziej prawidłową. Za zmianą nazwy przemawia wiele powodów: doktrynalny („Namaszczenie Chorych” lepiej wyraża naturę i okoliczności udzielania Sakramentu: „Choruje ktoś wśród was?”), historyczny (ponieważ nazwa ta była w powszechnym użytku aż do XII w.) pastoralne i psychologiczne (nazwa „Ostatnie Namaszczenie” często zniechęca…
Dowiedz się więcej

Funkcje liturgiczne objawiają misterium Kościoła, ponieważ są wyrazem służby poprzez dar, który człowiek otrzymał, gdyż „różne są rodzaje posługiwania” (1 Kor 12, 5). Wszyscy, którzy pełnią jakiekolwiek czynności liturgiczne, spełniają je prawdziwie[1]. W przestrzeni parafialnej można dostrzec najczęściej kilka osób, które codzienne pełnią swoje funkcje liturgiczne, a więc: ministranta, zakrystiana i organistę[2]. Obecnie obowiązujące przepisy liturgiczne wśród różnych funkcji (munus) liturgicznych, wymieniają m.in. wspomnianą służbę…
Dowiedz się więcej

We wrześniu 1965 r. światło dzienne ujrzała księga liturgiczna, której wydanie nakazał papież Paweł VI (+1978), aby ujednolić niektóre przepisy liturgiczne[1]. Została ona stworzona przez Coetus a Studiis XXXIX (De cappella papali) oraz Coetus a Studiis XXV (De libris cantus) z pomocą Ojców Soboru Watykańskiego II (1962-1965)[2]. Miała ona posłużyć podczas czwartej sesji soborowej, odbywającej się od 14 września do 8 grudnia 1965 r.[3]W księdze zaznaczono, że celebracje Mszy św. w tym okresie…
Dowiedz się więcej

Jednym z pierwszych i najważniejszych warunków nowego ukształtowania życia religijnego, które jest celem odrodzenia liturgicznego, jest objęcie tym ruchem duchowieństwa. Naogół trudno będzie bardzo starszym i w czysto podmiotowej pobożności wychowanym księżom zmienić dopiero później swoje nastawienie. Fakt, iż ruch liturgiczny walczyć dziś musi wciąż jeszcze z licznemi trudnościami i przeciwnościami i w wielu okolicach powolne jeno czyni postępy, wypływa przeważnie z braku kapłanów, którzyby…
Dowiedz się więcej

W dn. 7 marca 1965 r. wydano nowe obrzędy Wielkiego Tygodnia[1]. W księdze tej przedstawiono nowe teksty liturgiczne tego czasu, nie dodając zbyt wielu zmian do rubryk[2]. Poniżej przedstawiono szczegółowe zmiany wynikające z omawianego dokumentu, które tytuł brzmiał następująco: Variationes in Ordinem Hebdomadæ Sanctæ inducendæ. W Mszy krzyżma w Wielki Czwartek zmieniono lekcję mszalną. Dotąd odczytywano List św. Jakuba Apostoła (Jk 5, 13-16)[3]. Odtąd natomiast miano odczytywać Proroctwo…
Dowiedz się więcej

Kilka tygodni temu na łamach tej strony został umieszczony artykuł nt. posługiwania duchownych wyższych i niższych święceń w liturgii Mszy św. pomiędzy 1965 a 1972 r. Tamta publikacja ukazywała poszczególne funkcje lektorów, akolitów i subdiakonów (pozostali minoryści nie byli bowiem w ogóle wzmiankowani) w zreformowanej liturgii Mszy św. Efektem reformy liturgii mszalnej było wydanie w 1969 r. nowego Missale Romanum wraz z Institutio Generalis, które określało m.in. kształt służby ministrantów w nowej liturgii…
Dowiedz się więcej

Dzisiejsza publikacja jest przybliżeniem treści, jakie pojawiły się w artykule Aimé-George’a Martimorta pt. ,,La question du service des femmes a l’autel”, zamieszczonym w 1980 r. na łamach biuletynu ,,Notitiae”. Autor tekstu urodził się w 1911 r. w Tuluzie i zmarł w tym samym mieście w 2000 r. Za życia był on Prałatem Domu Papieskiego, profesorem w Katolickim Instytucie w Tuluzie oraz dziekanem tamtejszego Wydziału Teologii. Był zaangażowany w Sobór Watykański II (1962-1965) i późniejsze reformy, wszak…
Dowiedz się więcej

Pontyfikat Piusa XII (+1958) to czas, w którym dokonała się reforma Wielkiego Tygodnia, a więc również Triduum Paschalnego. Wielu upatruje w tym podwaliny przyszłej reformy liturgii w ogólności, lecz mało kto zauważa wkład Piusa XII (+1958) w promowanie i zmianę sposobu myślenia o funkcjach ministranckich, a więc również święceniach niższych i subdiakonach, gdyż to duchowni byli we właściwym tego słowa znaczeniu ministrantami. Warto zatem przyjrzeć się tej tematyce nieco bliżej.Na początku należy sobie uzmysłowić,…
Dowiedz się więcej