Tag: Teologia

Biblijny Abel, który składał Bogu ofiarę z pierwocin trzony oraz z tłuszczu tychże zwierząt (por. Rdz 4, 4), jest wzmiankowany przez Mszał Rzymski aż trzy razy.  Pierwszym i drugim tekstem wzmiankującym o Ablu jest fragment I Modlitwy Eucharystycznej (umieszczonej zarówno w sekcji anafor (MR/08, s. 1251), jak i w obrzędach Triduum Paschalnego (MR/08, s. 570)) w której padają następujące słowa: „Racz wejrzeć na nie [składane dary – przyp. wł.] z miłością i łaskawie…
Dowiedz się więcej

Na początku modlitwy eucharystycznej kapłan pozdrawia wiernych słowami: Pan z wami[1]. W ten sposób rozpoczyna się święty hymn dziękczynienia[2]. Mówi się tu o hymnie, ponieważ Mistrz przed swoją męką, zanim udał się do Ogrodu Oliwnego, odśpiewał hymn (por. J 13, 31 – 14, 40). Jest to zatem ten hymn, w którym dziewięć chórów anielskich łączy się z ludźmi, gdyż Chrystus przyszedł szukać zagubionych owiec, a ich nawrócenie raduje…
Dowiedz się więcej

List do Hebrajczyków mówi […] o „ofierze chwały”, którą składamy Bogu „ustawicznie przez Chrystusa” (Hbr 13, 15). Podobne wymaganie przedstawia św. Piotr w swoim Pierwszym Liście, gdy mówi: „Wy również, niby żywe kamienie, jesteście budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa” (1 P 2, 5). Lud Boży ma więc to ofiarować jako „święte kapłaństwo przez Jezusa Chrystusa”, który go „wezwał…
Dowiedz się więcej

Niejednego, który choć raz w życiu szukał miejsca skupienia duchowego, tęsknota zagnała może w mury odwiecznego opactwa benedyktyńskiego, aby na chwilę, parę dni i więcej czerpać „in gaudio de fontibus Salvatoris” (Iz 12, 3; z radością u zdrojów Zbawicielowych) razem z oderwanymi od świata „czarnymi mnichami“. Jeżeli będzie to pierwszy jego pobyt w opactwie, to wszystko, cokolwiek w życiu klasztornym napotka, zadziwi go, będzie myślał, porównywał, sumował, konkludował i kto…
Dowiedz się więcej

Każdy człowiek uczestniczący w liturgii jest graczem transcendentnej rozgrywki, która jest iście Bożą grą, ponieważ liturgia to gra[1]. Dzisiaj bardzo rzadko mówi się o liturgii jako o grze, a właśnie tak należałoby mówić teraz – w dobie kryzysu rozumienia świętych obrzędów[2]. Jeśli ktoś ma wrażenie, że mówienie o liturgii jako o grze jest jej trywializowaniem lub – co gorsza! – banalizowaniem, to bardzo się myli. Jednak i tu wyłania się to,…
Dowiedz się więcej

W podniosły i dumą wdzięcznej radości nabrzmiały ton uderza uroczysta prefacja mszalna okresu wielkanocnego. Podkreśla ona bowiem – słowami wyjętymi z Pierwszego Listu św. Pawła do Koryntian (5, 7) – przebłogosławiony fakt, że Pascha nostrum immolatus est Christus, co się wykłada (jako): Paschą naszą ofiarowany jest Chrystus. Nacisk w tym zdaniu spoczywa na słowie „nostrum” („nasza”), przenosząc nas myślą do owej paschy niejako „nie naszej”, bo była ona…
Dowiedz się więcej

Gdy przyroda po zimowym śnie budzi się powoli do życia, liturgia wskazuje ludziom na misterium paschalne, poprzedzone czterdziestodniowym okresem umartwienia[1]. Jest to okres szczególnego umocnienia w walce ze złem[2]. Człowiek wówczas dostrzega, że w istocie jest on prochem (Rdz 3, 19), który potrzebuje podporządkować się nakazowi nawrócenia (Mk 1, 15)[3]. Dlatego słowami Pisma Świętego błaga o przebaczenie (Jl 2, 13; Est 13, 17; Ps 4, 2; Ps…
Dowiedz się więcej

W Orędziu Wielkanocnym usłyszymy słowa wzywające dzwony do obwieszczenia zbawienia. Ale dlaczego dzwony? Amalariusz z Metzu (+850) powie, że dzwony są głosem, który ma nam przypomnieć o Bogu. W Starym Testamencie czytamy, że trąby służyły do zgromadzenia ludu (Lb 10, 2). Hieronim ze Strydonu (+420) wskaże tu, że trąba to inaczej dzwon. Łącząc te dwa zdania, można dojść do konkluzji, że dzwon jest zwołaniem ludu ku przypomnieniu mu o Bogu. Ale czy tylko? Niekiedy jest wezwaniem do pokuty (Jl 2,…
Dowiedz się więcej

Apokalipsa św. Jana Apostoła to księga, która w całym kanonie Nowego Testamentu uchodzi za dzieło skierowane w sposób szczególny do wspólnoty Kościoła. Pojęcia takie, jak: zgromadzenie, Ecclesia zajmują w niej miejsce uprzywilejowane. Autor natchniony ukazuje dwa wymiary Kościoła: doczesny i nadprzyrodzony. Przez aspekt widzialny rozumie się doczesną społeczność, która wierzy, jest poddawana próbom i prześladowaniom oraz nieustannie doznaje pomocy ze strony Chrystusa. Drugi aspekt, określony mianem nadprzyrodzonego, stanowi królestwo…
Dowiedz się więcej

Najbardziej merytoryczny w swoim przekazie opis istoty zgromadzenia liturgicznego jako ludu nowego Przymierza zawiera List do Hebrajczyków. Zgromadzenie jest centralnym tematem tej księgi. Każde konkretne zgromadzenie zwane Kościołem posiada jeden charakterystyczny rys. Jego istotą jest osoba Jezusa Chrystusa, a Jego obecność stanowi o strukturze tej wspólnoty, jej istotnych cechach i funkcjach[1].List do Hebrajczyków klarownie zaznacza paralelizm pomiędzy Starym a Nowym Testamentem. Nie ma między nimi sprzeczności,…
Dowiedz się więcej