Tag: Tłumaczenie

„Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi. Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść. Posłał jeszcze raz inne sługi z poleceniem: <<[…] Przyjdźcie na ucztę!>>” (Mt 22, 1-4).Królestwo Boże, Kościół, jest tutaj przyrównane z ucztą. Królewskim gospodarzem tej uczy jest Bóg Ojciec – On to właśnie świętuje wesele swojego Syna. Tym Synem jest Jezus Chrystus. Wszyscy ludzie są na to wesele…
Dowiedz się więcej

Święty Jan w swej niebiańskiej wizji dostrzega wśród tronu, czterech Istot Żyjących oraz Starców także „Baranka jakby zabitego” (Ap 5, 6), który posiada „siedem rogów i siedmioro oczu, którymi jest siedem Duchów Boga wysłanych na całą ziemię” (Ap 5, 6). W Chrystusie zawiera się cała pełnia. On w swoim człowieczeństwie jest „skorupą”, która posiadła tę pełnię. Jednakże ta pełnia nie zawiera się jedynie w Nim, ponieważ została wysłana…
Dowiedz się więcej

Wprawdzie w ciągu pierwszych trzech wieków kantorat nie pojawił się nigdzie jako odrębny stan, ale ponieważ kantorów zna już IV w., właściwe jest prześledzenie rozwoju tego stanu (łac. ordo) aż do miejsca, w którym zaistniał. Nie można zakładać, że jeśli Wschód w czasie Synodu w Laodycei miał unormowane Psalmy, to zostały one dopiero wówczas wprowadzone. Wszakże lektorat zamykał w sobie pierwotnie kantorat, który wyodrębnił się z lektoratu dopiero na początku IV…
Dowiedz się więcej

Ze wszystkich niższych święceń (ordines minores) na tym terenie istniał tylko ostiariat. Tą posługę określa się poprzez klucz. Był obecny także akolitat. Ta posługa istniała po to, by oświetlać świątynię. W ich księgach daje się rozpoznać też egzorcystów, psalmistów i lektorów. Wreszcie widać wzmianki o subdiakonie, który powinien nosić kielich i patenę.Aby zostać diakonem lub prezbiterem, koniecznie trzeba było przyjąć wyższe święcenia (ordines majores), które można już było otrzymać…
Dowiedz się więcej

Sakrament kapłaństwa daje Kościołowi publicznych ministrantów i ojców duchownych, którzy dla utrwalenia dzieła Bożego, aż do skończenia świata są wybierani na miejsca Apostołów i innych uczniów Chrystusa Jezusa. Łaska tego sakramentu nie tylko uświęca tych, którzy przystępują do niego, lecz również przekazuje im moc do ustanawiania innych w szafowaniu sakramentami. Jednakże wszystkie kościelne urzędy może przekazywać biskup. Kapłani, którzy wspomagają biskupa, nie mogę bierzmować ani wyświęcać. Diakoni zaś zostali ustanowieni po to, aby…
Dowiedz się więcej

Poniższy tekst zawiera polskie tłumaczeniu De septem verbis Christi in cruce. Oryginał przypisywany jest tradycyjnie św. Bedzie Czcigodnemu, mnichowi angielskiemu z Nortumbrii, żyjącemu na przełomie VII i VIII wieku[1]. Autorstwo nie jest jednak pewne, stąd w tytule został określony jako Pseudo-Beda. Podstawą do dokonania przekładu był tekst redakcji Jacques-Paul’a Migne’a wydany w serii Patrologia Cursus Completus: Series Latina, w tomie 94, kolumnach 561 i 562C.Cytaty biblijne ujednolicano…
Dowiedz się więcej

Oddawanie czci i chwały Stwórcy, tak jak dziękczynienie za zbawienie i powołanie do Królestwa Niebieskiego były od czasów apostolskich głównym elementem chrześcijańskiej służby Bożej. W Mszy św. widać w pierwszej linii ofiarę, która jest składana Najwyższemu Panu przez Kościół za pośrednictwem Chrystusa, a którą wieńczy wieczerza ofiarna.Ofiary kultyczne należą, jak dobrze wiadomo, do każdej religii. Wyrzekają się ich tylko islam i judaizm po zburzeniu Świątyni Jerozolimskiej. Każda kultyczna ofiara musi być jednak,…
Dowiedz się więcej

W pierwszej epoce językiem liturgicznym w Rzymie było [mówienie] greckie. Po grecku mówili chrześcijanie rzymscy (jak i w innych środowiskach kościelnych — w Aleksandrii, Antiochii, Jerozolimie itd.) przynajmniej przez dwa pierwsze wieki. Klemens rzymski pisze po grecku; najdawniejsze napisy w katakumbach są greckie. Nie wyłoniła się jeszcze myśl osobnego języka liturgicznego w owym czasie; modlitwy mówiły się w ojczystym języku.Łaciny zaczęli pierwsi używać niechybnie chrześcijanie w Afryce. Papież Wiktor I (190—202)…
Dowiedz się więcej

Adwent to czas oczekiwania przyjścia Pana. W prawdzie Kościół w swej liturgii już od kilku tygodni, od suchych dni jesiennych wygląda swego Pana, ale teraz tęsknota ogarnia już całe jego życie i w każdym słowie liturgii wylewa się na zewnątrz potokiem radości niestłumionej:,,Raduj się wielce, córko Syjonu[1], bo oto Syn Człowieczy przyjdzie w obłokach niebieskich[2], z mocą wielką i majestatem i objawia się chwała Jego”[3].Zbliża się wielki dzień królewskiej…
Dowiedz się więcej

Ryt rzymski wprawdzie zdołał wyprzeć i zastąpić swych współzawodników w rozmaitych krajach; w walce o przodownictwo liturgiczne wszakże przejął zarazem od nich niejedne właściwości. W tym widzieć trzeba źródło i początek średniowiecznych obrządków pochodnych. Nadto niejedne z tych nierzymskich, bo gallikańskich pierwiastków drogą powrotną dotarły znowu do Rzymu i wzbogaciły szczegółami rzymską liturgią w jej własnej ojczyźnie. Kiedy więc w XVI w. średniowieczne obrządki zostały zniesione, a liturgiczne zwyczaje Rzymu…
Dowiedz się więcej