Tag: Msza św.

Kolekta XXXIII Niedzieli Zwykłej pochodzi z Sacramentarium Veronense (nr 481, 1. Kolekta Mszy w miesiącu lipcu). Sakramentarz ten jest kolekcją tzw. „Libelli”, czyli formy książeczek czy zeszytów, w których zostały zawarte niedzielne i świąteczne modlitwy mszalne, które też w celu ponownego wykorzystywania zostały zawarte w archiwum. Zbiór takich książeczek, które posiadamy, pochodzi z archiwum laterańskiego. Rzymski tekst, pochodzący z V i VI w., został zawarty w rękopisie z początku VII…
Dowiedz się więcej

1. Rozwój życia liturgicznego w diecezji i parafii (art. 41-42)W tej części Konstytucji, po omówieniu natury Liturgii, formacji (institutio)[1] i uczestnictwa w niej oraz jej reformy, adresowane są trzy zagadnienia, mianowicie: Biskup, do którego, przede wszystkim należy ,,wypełnianie” Liturgii. Liturgia Diecezjalna jako szczególny sposób ujawniania się Kościoła Bożego, zwłaszcza w kościele katedralnym, gdzie towarzyszy jej większa wykwintność; oraz Liturgia Parafialna, będąca postawną częścią Liturgii diecezjalnej, a także jej…
Dowiedz się więcej

Liturgia mszalna jest czynnością rytualną, sprawowaną przez kapłanów Kościoła, którym w tym celu namaszcza się dłonie podczas obrzędu święceń[1]. W obecnym Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r. została zawarta wzmianka, że kapłani winni często, a najlepiej codziennie sprawować ofiarę Mszy św.[2] Zgodnie z tym zapisem można uznać, że obecnie Kościół nie jest przeciwny codziennym celebracjom eucharystii, których takie sprawowanie jest obecnie normą w większości kościołów[3]. Znamienne są tu bowiem słowa…
Dowiedz się więcej

Dekretem SRC [Świętego Kongregacji Obrzędów – przyp. red.] z dnia 9 kwietnia 1919, wprowadzono, a raczej przywrócono do mszału prefację żałobną, znaną już przedtem np. we mszale paryskim z XVI w. Nie jest to więc nowa prefacja, jak ta o św. Józefie równocześnie z nią wprowadzona. Prefacje, najuroczystsze śpiewane modlitwy eucharystyczne zawierają w sobie tyle treści dogmatycznej, jak żadne inne modlitwy. Ich naczelne miejsce przed Kanonem, nadto ten moment, że uwzględniają…
Dowiedz się więcej

Johannes Morinus (Jan Morin), teolog i biblista (zm. 1659) pochodzący z protestanckiej rodziny, w 1617 r. przeszedł do Kościoła Katolickiego i pracował u papieża Urbana VIII w Rzymie, a następnie trudnił się w Paryżu u kardynała Richelieu. W 1655 r. napisał on w swoim pierwszy raz upublicznionym Komentarzu na temat święceń (na zakończenie krótkiego omówienia oporu średniowiecznych teologów względem koncelebracji Mszy św.), następujące słowa:Kościelene ceremonie nie są wieczne. Mogą być one przekształcane z różnych powodów, albo stają się…
Dowiedz się więcej

Tekst kierowany jest głównie do osób z Kościoła rzymsko-katolickiego, które nic/mało wiedzą o Kościołach wschodnich.Na początku należy zaznaczyć, iż Kościoły wschodnie można podzielić na 4 grupy: w łączności z Rzymem (tzw. Katolickie Kościoły Wschodnie, potocznie zwane unickimi); Kościoły prawosławne „wschodnie”/ „bizantyjskie” (tj. które przyjęły sobór chalcedoński); Kościoły prawosławne „orientalne” / „dochalcedońskie” (które odrzuciły sobór chalcedoński, nazywane czasem – choć błędnie – monofizycki); Kościoły nestoriańskie/asyryjskie.…
Dowiedz się więcej

W celu przybliżenia obrzędu kanonizacji Świętego, przypominamy, że:W procesji wejścia śpiewa się litanię do Wszystkich Świętych.Przed momentem rozpoczęcia właściwego obrzędu, kardynał-prefekt Kongregacji ds. Kanonizacyjnych oraz postulator procesu kanonizacyjnego udają się do papieża z prośbą o to, by dokonał kanonizacji konkretnego Świętego/konkretnych Świętych.Papież odpowiada na to, wzywając wszystkich do modlitwy.Po modlitwie następuje obowiązkowa chwila ciszy, po której papież odmawia modlitwę.Gdy zakończy się odmawianie pierwszej modlitwy, następuje druga prośba, którą wygłasza jedynie kardynał-prefekt.Następnie…
Dowiedz się więcej

Memento Domine famulorum famularumque tuarum, qui nos praecesserunt cum signo fidei et dormiunt in somno pacis“. (Missale Rom. Canon). Kościół katolicki, odrodziwszy swe dzieci w sakramentalnej kąpieli Chrztu św. – z wody i Ducha Świętego – do nadprzyrodzonego Bożego życia puszcza je, ubrane w śnieżną biel łaski poświęcającej z gorejącą świecą wiary i miłości na drogę życia ziemskiego z macierzyńską dewizą: „Idź w pokoju, a Pan niechaj będzie z tobą“.…
Dowiedz się więcej

Kilkakrotnie spotykamy w tekście liturgicznym zwrot „gratias agere“; tak w większej doksologii (Gloria), w Prefacji (Gratias agamus… dignum et justum est… gratias agere), w kanonie podczas Przeistoczenia (elevatis oculis in caelum ad te Deum Patrem suum omnipotentem tibi gratias agens benedixit, fregit…; accipiens et hunc praeclarum Calicem in sanctas ac venerabiles manus suas, item tibi gratias agens benedixit…). Prawie wszystkie objaśnienia (komentarze) i przekłady oddają owe „gratias…
Dowiedz się więcej

We wrześniu 1965 r. światło dzienne ujrzała księga liturgiczna, której wydanie nakazał papież Paweł VI (+1978), aby ujednolić niektóre przepisy liturgiczne[1]. Została ona stworzona przez Coetus a Studiis XXXIX (De cappella papali) oraz Coetus a Studiis XXV (De libris cantus) z pomocą Ojców Soboru Watykańskiego II (1962-1965)[2]. Miała ona posłużyć podczas czwartej sesji soborowej, odbywającej się od 14 września do 8 grudnia 1965 r.[3]W księdze zaznaczono, że celebracje Mszy św. w tym okresie…
Dowiedz się więcej