Tag: Teologia

Każdy człowiek uczestniczący w liturgii jest graczem transcendentnej rozgrywki, która jest iście Bożą grą, ponieważ liturgia to gra[1]. Dzisiaj bardzo rzadko mówi się o liturgii jako o grze, a właśnie tak należałoby mówić teraz – w dobie kryzysu rozumienia świętych obrzędów[2]. Jeśli ktoś ma wrażenie, że mówienie o liturgii jako o grze jest jej trywializowaniem lub – co gorsza! – banalizowaniem, to bardzo się myli. Jednak i tu wyłania się to,…
Dowiedz się więcej

W podniosły i dumą wdzięcznej radości nabrzmiały ton uderza uroczysta prefacja mszalna okresu wielkanocnego. Podkreśla ona bowiem – słowami wyjętymi z Pierwszego Listu św. Pawła do Koryntian (5, 7) – przebłogosławiony fakt, że Pascha nostrum immolatus est Christus, co się wykłada (jako): Paschą naszą ofiarowany jest Chrystus. Nacisk w tym zdaniu spoczywa na słowie „nostrum” („nasza”), przenosząc nas myślą do owej paschy niejako „nie naszej”, bo była ona…
Dowiedz się więcej

Gdy przyroda po zimowym śnie budzi się powoli do życia, liturgia wskazuje ludziom na misterium paschalne, poprzedzone czterdziestodniowym okresem umartwienia[1]. Jest to okres szczególnego umocnienia w walce ze złem[2]. Człowiek wówczas dostrzega, że w istocie jest on prochem (Rdz 3, 19), który potrzebuje podporządkować się nakazowi nawrócenia (Mk 1, 15)[3]. Dlatego słowami Pisma Świętego błaga o przebaczenie (Jl 2, 13; Est 13, 17; Ps 4, 2; Ps…
Dowiedz się więcej

W Orędziu Wielkanocnym usłyszymy słowa wzywające dzwony do obwieszczenia zbawienia. Ale dlaczego dzwony? Amalariusz z Metzu (+850) powie, że dzwony są głosem, który ma nam przypomnieć o Bogu. W Starym Testamencie czytamy, że trąby służyły do zgromadzenia ludu (Lb 10, 2). Hieronim ze Strydonu (+420) wskaże tu, że trąba to inaczej dzwon. Łącząc te dwa zdania, można dojść do konkluzji, że dzwon jest zwołaniem ludu ku przypomnieniu mu o Bogu. Ale czy tylko? Niekiedy jest wezwaniem do pokuty (Jl 2,…
Dowiedz się więcej

Apokalipsa św. Jana Apostoła to księga, która w całym kanonie Nowego Testamentu uchodzi za dzieło skierowane w sposób szczególny do wspólnoty Kościoła. Pojęcia takie, jak: zgromadzenie, Ecclesia zajmują w niej miejsce uprzywilejowane. Autor natchniony ukazuje dwa wymiary Kościoła: doczesny i nadprzyrodzony. Przez aspekt widzialny rozumie się doczesną społeczność, która wierzy, jest poddawana próbom i prześladowaniom oraz nieustannie doznaje pomocy ze strony Chrystusa. Drugi aspekt, określony mianem nadprzyrodzonego, stanowi królestwo…
Dowiedz się więcej

Najbardziej merytoryczny w swoim przekazie opis istoty zgromadzenia liturgicznego jako ludu nowego Przymierza zawiera List do Hebrajczyków. Zgromadzenie jest centralnym tematem tej księgi. Każde konkretne zgromadzenie zwane Kościołem posiada jeden charakterystyczny rys. Jego istotą jest osoba Jezusa Chrystusa, a Jego obecność stanowi o strukturze tej wspólnoty, jej istotnych cechach i funkcjach[1].List do Hebrajczyków klarownie zaznacza paralelizm pomiędzy Starym a Nowym Testamentem. Nie ma między nimi sprzeczności,…
Dowiedz się więcej

Św. Paweł w swoich listach kierowanych do pierwszych wspólnot chrześcijańskich podawał przepisy, rady i zakazy. Pochwalał swoich słuchaczy zwłaszcza za przestrzeganie tradycji[1]. Charakterystycznym terminem, którego używał w odniesieniu do zgromadzeń w znaczeniu religijnym jest słowo Ecclesia. Najwięcej przedmiotowych odniesień znaleźć można w Pierwszym Liście do Koryntian[2]. Korynt był miastem, gdzie sprawowano Eucharystię w ramach posiłku wspólnego, uczty braterskiej zwanej agapą (1 Kor 11, 20). Agapa to wieczerza…
Dowiedz się więcej

Dzieje Apostolskie przekazują, że Apostołowie po wniebowstąpieniu Jezusa powrócili do Jerozolimy i zaczęli zbierać się w sali na górze, aby trwać jednomyślnie na modlitwie (Dz 1, 14). Realizacja takiej postawy jest konsekwencją okazywania posłuszeństwa Jezusowi, który pozostawił im czytelny nakaz (Mt 28, 20; 1 Kor 11, 25). Sala na górze to biblijny Wieczernik[1]. Nie zostały podane przy czyny, dla których tam właśnie zebrali się Apostołowie. Można jednak sądzić, że chodzi…
Dowiedz się więcej

Faktem jest, że u początku zgromadzeń ludu w Nowym Testamencie stoi osoba i publiczna działalność Jezusa Chrystusa[1]. Apostołowie przekazali wspólnocie pierwotnego Kościoła wzorce bezpośrednio przyjęte od Jezusa Chrystusa. Zarówno wtedy, jak i w aktualnych zgromadzeniach liturgicznych osoba Chrystusa znajduje się w centrum i stanowi w nich najistotniejszy i konieczny element[2]. Natomiast przekazy ewangeliczne wskazują na ludzi, którzy gromadzili się wokół Jezusa, a miejscem tych zgromadzeń były synagogi (Mk 1, 21,…
Dowiedz się więcej

Idea zgromadzenia liturgicznego w zakresie dopełniającym została ukazana również w Nowym Testamencie, bazując na celebracji uczt, w których uczestniczył albo którym przewodniczył sam Chrystus[1]. Jezus wypełnia wiernie przepisy Starego Prawa i wprowadza jednocześnie nowy wymiar kultu realizowanego w Duchu i prawdzie (J 4, 24)[2]. Istotne elementy oraz przebieg zgromadzeń nowotestamentalnych można dogłębniej poznać dokonując analizy treściowej i formalnej ksiąg Ewangelii, Dziejów Apostolskich, listów św. Pawła, Listu do Hebrajczyków oraz Apokalipsy…
Dowiedz się więcej