Et, ut non ámplius nobismetípsis viverémus, sed sibi qui pro nobis mórtuus est atque surréxit, a te, Pater, misit Spíritum Sanctum primítas credéntibus, qui, opus suum in mundo perfíciens, omnem sanctificatiónem compléret. | Abyśmy żyli już nie dla siebie, ale dla Chrystusa, który za nas umarł |
Wyżej wspominane odnowienie życia, dotyczy nie tylko odkupienia na krzyżu, ale także posłania na świat Ducha Świętego[1]. To właśnie On daje wiernym łaski, dzięki którym mogą oni żyć dla Chrystusa, zgodnie z tym co napisane: „Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego” (Ga 4, 6). Daje się tu dostrzec posłanie Ducha, o którym mówi kapłan: zesłał On od Ciebie, Ojcze, jako pierwszy dar dla wierzących Ducha Świętego[2]. Kościół wyznaje bowiem pochodzenie Ducha od Ojca i Syna, ponieważ jest miłością wzajemną, którą Ojciec miłuje Syna, a Syn Ojca[3]. Wskazał na to sam Chrystus, gdy rzekł, że pośle uczniom od Ojca Ducha (por. J 15, 26). Współwieczny Ojcu i Synowi, nie zrodzony, nie uczyniony, nie stworzony, ale pochodzący jest Duch Święty[4]. To właśnie On obdarza wiernych łaskami, dopełniając wszelkiego uświęcenia, ponieważ świadczy o Chrystusie (por. J 15, 26). Jego uświęcenie można przyrównać do deszczu, który skrapia serce tego, kto się do Niego ucieka[5]. On to rozdziela dary[6]. Dzięki Niemu człowiek może żyć dla Boga, co kapłan wyraża w słowach: Abyśmy żyli już nie dla siebie […], zesłał On […] Ducha Świętego[7]. Odtąd ciało każdego wiernego jest świątynią Ducha (por. 1 Kor 3, 16). Co to oznacza? Nic innego, jak tylko bycie żywą świątynią żywego Boga[8]. Dzięki temu można budować w sobie uświęcenie wszelkich cnót, kierując się zasadami wiary, która również jest darem Ducha Świętego[9]. Uświęcenie dokonuje się bowiem przez wiarę[10]. Celem liturgii jest uświęcenie człowieka, a przez niego całego stworzenia, czego dokonuje Ten, który w sposób tajemniczy dokonuje uświęcenia materii i nadaje skuteczność formułom sakramentalnym, działając przez szafarza[11]. Mówi się przy tym, że dzięki Duchowi Świętemu Chrystus dalej prowadzi swoje dzieło na świecie[12]. Nie jest to bez znaczenia, gdyż sama Prawda powiada: „Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy” (J 14, 26). On dopełnia uświęcenia poprzez realizowanie dzieła Chrystusa w świecie, co dokonuje się przez posłannictwo Kościoła[13]. W ten sposób ludzie wszystkich narodów mogą przez ręce szafarzy Bożych tajemnic otrzymywać duchowe dobra[14].
Dawid Makowski
[1] Zob. Rabanus Maurus: Enarratio super Deuteronomium, II, 11 (PL, CVIII, 898).
[2] MRpol, s. 329*.
[3] Zob. Augustinus: De Trinitate, XV, 17, 27 (PL, XLII, 1080).
[4] Zob. Hilarius Pictaviensis: De Trinitate, XII, 55 (PL, X, 469).
[5] Zob. Abbo Sangermanensis: Sermones, I (PL, CXXXII, 764).
[6] Zob. Adamus Scotus: De tripartito tabernaculo, VII (PL, CXCVIII, 695).
[7] MRpol, s. 329*.
[8] Zob. Zeno Veronensis: Tractatus, I, 14 (PL, XI, 356).
[9] Zob. Hildegardis: Scivias Hildegardis sive libri visionum ac revelationum, III, 2, 5 (PL, CXCVII, 493).
[10] Zob. Hugo de S. Victore: De sacramentis, II, 1 (PL, CLXXVI, 473).
[11] Zob. Paschasius Radbertus: Liber de corpore et sanguine Domini, II (PL, CXX, 1274).
[12] MRpol, s. 329*.
[13] Zob. Adamus Scotus: Sermones, XLI (PL, CXCVIII, 374).
[14] Zob. Æneas Parisiensis: Liber adversus Græcos, 24 (PL, CXXI, 702).
Liturgia jest pasjonująca, a jej teksty zawierają mnóstwo treści teologicznych. Poznajmy je!
Dawid Makowski
AUTOR SERII
Więcej takich treści! situs toto toto togel jacktoto slot resmi situs toto toto togel jacktoto jacktoto situs resmi jacktoto slot resmi situs toto togel
