Źródła celibatu duchownych: Synod w Ancyrze (314 r.)
Nota o synodzie
Synod w Ancyrze miał miejsce w 314 r. Ancyra była wówczas stolicą rzymskiej prowincji Galacji. Uczestniczyło w nim kilkunastu biskupów z Azji Mniejszej, debatujących nad kwestiami dyscyplinarnymi w Kościele.
Kanon 10
(SC, II, 518)
Quicumque diaconi constituti, in ipsa constitutione testificati sunt et dixerunt, oportere se uxores ducere, cum non possint sic manere, ii si uxorem postea duxerint, sint in ministerio, eo quod hoc sit illis ab episcopo concessum. Si qui autem hoc silentio praeterito, et in ordinatione, ut ita manerent, suscepti sunt, postea autem ad matrimonium venerunt, ii a diaconatu cessent.
Kanon 10
(SCL, I, 65)
Diakoni, którzy w chwili przyjmowania święceń zadeklarowali i stwierdzili, że chcą zawrzeć małżeństwo, gdyż nie mogą żyć w celibacie, jeśli później ożenią się, mogą nadal pełnić swe funkcje, ponieważ biskup udzielił im na to zgody. Ci jednak, którzy nie zgłosili zastrzeżenia i przyjęli święcenie zgadzając się zachować bezżenność, a później się ożenili, powinni zostać złożeni z funkcji diakońskich.
Powyższy kanon po tym, który wydano około 306 r. w Elwirze, jest drugim zarządzeniem w kwestii celibatu duchownych. Aczkolwiek poświadcza on także inną praktykę – przyjmowania święceń diakonatu oraz posiadania żony (w chwili święceń lub po święceniach). Można więc stwierdzić, że wówczas diakonat można było przyjmować na dwa sposoby: z przyrzeczeniem zachowywania wstrzemięźliwości seksualnej i bez tego przyrzeczenia. Warto jednak wspomnieć, że orzeczenie to było przede wszystkim obecne na Wschodzie i nie przetrwało zbyt długo, gdyż już w 319 r. prawo zawierania związków małżeńskich po święceniach przestało istnieć.
Opr. Dawid Makowski
