Kategoria: Artykuły

Przy udzielaniu sakramentów święceń w dawniejszych czasach, ze względu na prostotę i zwięzłość i obrzędów, znaczenie sakramentu było dużo bardziej widoczne. Ewolucja obrzędów i modlitw nastąpiła w epoce karolińskiej, później w X w. pod wpływem Sakramentarza gelazjańskiego, który pochodzi z VIII w., do zmian przyczynił się również Pontyfikał rzymsko-germański1. To ostatnie dzieło (na którym są oparte XII-wieczny Pontyfikał rzymski i Pontyfikał Kurii Rzymskiej), jak i Pontyfikał Durandusa, wprowadziły wiele nowych ceremonii i formuł, które potem…
Dowiedz się więcej

I. Nazwa Sakramentu i kiedy należy go udzielać (Art.73) 1. Sakramentowi nadano dwie nazwy: Ostatnie Namaszczenie i Namaszczenie Chorych, z czego tą drugą uznaje się za bardziej prawidłową. Za zmianą nazwy przemawia wiele powodów: doktrynalny („Namaszczenie Chorych” lepiej wyraża naturę i okoliczności udzielania Sakramentu: „Choruje ktoś wśród was?”), historyczny (ponieważ nazwa ta była w powszechnym użytku aż do XII w.) pastoralne i psychologiczne (nazwa „Ostatnie Namaszczenie” często zniechęca…
Dowiedz się więcej

Jak podczas średniowiecza i przed II Soborem Watykańskim na pierwszym planie znajdował się kultyczny wymiar liturgii (tzn. człowiek składał Bogu należny Mu kult w celebracji liturgii sprawowanej przez kapłana), tak od czasu Soboru został ponownie dowartościowany wymiar zstępujący [anabatyczny – przyp. tłum.] liturgii wraz z jednoczesnym powtórnym uznaniem Ludu Bożego jako podmiotu liturgii. Jeśli w celu zdefiniowania liturgii wychodzimy od elementów podanych w Konstytucji o Liturgii Świętej „Sacrosanctum Concilium”,…
Dowiedz się więcej

Liturgia mszalna jest czynnością rytualną, sprawowaną przez kapłanów Kościoła, którym w tym celu namaszcza się dłonie podczas obrzędu święceń[1]. W obecnym Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r. została zawarta wzmianka, że kapłani winni często, a najlepiej codziennie sprawować ofiarę Mszy św.[2] Zgodnie z tym zapisem można uznać, że obecnie Kościół nie jest przeciwny codziennym celebracjom eucharystii, których takie sprawowanie jest obecnie normą w większości kościołów[3]. Znamienne są tu bowiem słowa…
Dowiedz się więcej

Jako dalszy odgłos uroczystego obchodu 1500-lecia Soboru w Efezie i ogłoszonego tamże dogmatu o boskiem macierzyństwie Najświętszej Maryi Panny, ukazała się niedawno (1932) książka pt. Mariologisches aus der vorephesinischen Liturgie, w której ks. dr O. Menzinger, na licznych przykładach ze wszystkich znanych dotąd tekstów liturgicznych wykazuje jak dogmat o boskim macierzyństwie był własnością Kościoła od samego początku i jak wielkiego znaczenia była ta prawda w nauce o odkupieniu. Po roku 1854 napisano…
Dowiedz się więcej

Dekretem SRC [Świętego Kongregacji Obrzędów – przyp. red.] z dnia 9 kwietnia 1919, wprowadzono, a raczej przywrócono do mszału prefację żałobną, znaną już przedtem np. we mszale paryskim z XVI w. Nie jest to więc nowa prefacja, jak ta o św. Józefie równocześnie z nią wprowadzona. Prefacje, najuroczystsze śpiewane modlitwy eucharystyczne zawierają w sobie tyle treści dogmatycznej, jak żadne inne modlitwy. Ich naczelne miejsce przed Kanonem, nadto ten moment, że uwzględniają…
Dowiedz się więcej

Johannes Morinus (Jan Morin), teolog i biblista (zm. 1659) pochodzący z protestanckiej rodziny, w 1617 r. przeszedł do Kościoła Katolickiego i pracował u papieża Urbana VIII w Rzymie, a następnie trudnił się w Paryżu u kardynała Richelieu. W 1655 r. napisał on w swoim pierwszy raz upublicznionym Komentarzu na temat święceń (na zakończenie krótkiego omówienia oporu średniowiecznych teologów względem koncelebracji Mszy św.), następujące słowa:Kościelene ceremonie nie są wieczne. Mogą być one przekształcane z różnych powodów, albo stają się…
Dowiedz się więcej

Funkcje liturgiczne objawiają misterium Kościoła, ponieważ są wyrazem służby poprzez dar, który człowiek otrzymał, gdyż „różne są rodzaje posługiwania” (1 Kor 12, 5). Wszyscy, którzy pełnią jakiekolwiek czynności liturgiczne, spełniają je prawdziwie[1]. W przestrzeni parafialnej można dostrzec najczęściej kilka osób, które codzienne pełnią swoje funkcje liturgiczne, a więc: ministranta, zakrystiana i organistę[2]. Obecnie obowiązujące przepisy liturgiczne wśród różnych funkcji (munus) liturgicznych, wymieniają m.in. wspomnianą służbę…
Dowiedz się więcej

Tekst kierowany jest głównie do osób z Kościoła rzymsko-katolickiego, które nic/mało wiedzą o Kościołach wschodnich.Na początku należy zaznaczyć, iż Kościoły wschodnie można podzielić na 4 grupy: w łączności z Rzymem (tzw. Katolickie Kościoły Wschodnie, potocznie zwane unickimi); Kościoły prawosławne „wschodnie”/ „bizantyjskie” (tj. które przyjęły sobór chalcedoński); Kościoły prawosławne „orientalne” / „dochalcedońskie” (które odrzuciły sobór chalcedoński, nazywane czasem – choć błędnie – monofizycki); Kościoły nestoriańskie/asyryjskie.…
Dowiedz się więcej

Nota o SynodzieSynod w Hipponie, mający miejsce dn. 8 paźdzernika 393 r., został zwołany w sprawach dyscyplinarych. Jedną z nich była kwestia obyczajności duchowieństwa, która dotyczyła ich związków z kobietami.Kanon III(SCL, IV, 61) Epigonius episcopus dixit: Additur aliquid quod non seiungatur de hoc titulo: saepe, patientibus propositis, vidimus lectores in ecclesiis (…).  Si hoc placet mentibus vestris, qui secundam acceperit, a lectione ex hodierno die arceatur.Kanony III(SCL, IV,…
Dowiedz się więcej