Kategoria: Artykuły

W klasycznej łacinie słowo „adventus” (od advenire – „przybywać”) oznacza „Nadejście” lub „Przybycie” (cz. przeszły – przyp. tłum.), a więc „bycie obecnym”. Prefiks „ad” oznacza ruch w kierunku celu, przez co wyraża przybycie z daleka lub z podróży. Odwiedziny władcy w mieście lub prowincji należącej do jego terytorium, a przede wszystkim pierwsza jego wizyta na takim terenie, określona jako „adventus”, była uroczystoście obchodzona i zapisana w źródłach historycznych (zob. P. Regan, Dall’avvento alla pentecoste.…
Dowiedz się więcej

Papież Franciszek w swoim Piśmie Apostolskim „Evangelii gaudium” wzywa wspólnotę Kościoła do odnowienia ducha misyjnego. Głównym zadaniem tego ducha jest szerzenie radości i piękna Dobrej Nowiny – Ewangelii. W numerze 41 papież wyraża język, w którym przedstawiane są prawdy wiary:Jednocześnie olbrzymie i szybkie zmiany kulturowe wymagają, abyśmy nieustannie zwracali uwagę na to, by starać się wyrażać niezmienne prawdy w języku pozwalającym dostrzec ich stałą nowość. Ponieważ…
Dowiedz się więcej

Rozdział pierwszy ma za zadanie przybliżyć teologiczne prawa, które stanowią fundament dla całej Konstytucji o liturgii, oraz podać ogólne normy które mają nakierowywać na życie liturgią i – ogółem – na odnowę liturgiczną. Dalsze rozdziały rozwijają to zagadnienie zwłaszcza pod kątem liturgii, mszy świętej, sakramentów etc. Procedura jest następująca: najpierw przybliżone są ogólne uwarunkowania teologii co do natury liturgii i wypływające z niej znaczenie w życiu Kościoła (cz. 1., art. od 5.…
Dowiedz się więcej

Kolekta XXXIII Niedzieli Zwykłej pochodzi z Sacramentarium Veronense (nr 481, 1. Kolekta Mszy w miesiącu lipcu). Sakramentarz ten jest kolekcją tzw. „Libelli”, czyli formy książeczek czy zeszytów, w których zostały zawarte niedzielne i świąteczne modlitwy mszalne, które też w celu ponownego wykorzystywania zostały zawarte w archiwum. Zbiór takich książeczek, które posiadamy, pochodzi z archiwum laterańskiego. Rzymski tekst, pochodzący z V i VI w., został zawarty w rękopisie z początku VII…
Dowiedz się więcej

1. Rozwój życia liturgicznego w diecezji i parafii (art. 41-42)W tej części Konstytucji, po omówieniu natury Liturgii, formacji (institutio)[1] i uczestnictwa w niej oraz jej reformy, adresowane są trzy zagadnienia, mianowicie: Biskup, do którego, przede wszystkim należy ,,wypełnianie” Liturgii. Liturgia Diecezjalna jako szczególny sposób ujawniania się Kościoła Bożego, zwłaszcza w kościele katedralnym, gdzie towarzyszy jej większa wykwintność; oraz Liturgia Parafialna, będąca postawną częścią Liturgii diecezjalnej, a także jej…
Dowiedz się więcej

Dwa artykuły niniejszej Konstytucji podejmują temat sakramentu małżeństwa: artykuł 77 o reformacji ceremonii w Rytuale Rzymskim (a w szczególności obrzędów) i artykuł 78 o sposobie celebracji.1. Obrzędy sakramentu małżeństwa (art. 77)Obecnie znajdujący się w Rytuale Rzymskim obrzęd zawarcia sakramentu małżeństwa powstał, aby zabezpieczyć podstawowy element tego sakramentu, tj. wzajemne wyrażenie zgody pomiędzy małżonkami. Został on do tego w całości zredukowany z pojedynczym wyjątkiem błogosławieństwa obrączek.Artykuł 77 proponuje…
Dowiedz się więcej

Przy udzielaniu sakramentów święceń w dawniejszych czasach, ze względu na prostotę i zwięzłość i obrzędów, znaczenie sakramentu było dużo bardziej widoczne. Ewolucja obrzędów i modlitw nastąpiła w epoce karolińskiej, później w X w. pod wpływem Sakramentarza gelazjańskiego, który pochodzi z VIII w., do zmian przyczynił się również Pontyfikał rzymsko-germański1. To ostatnie dzieło (na którym są oparte XII-wieczny Pontyfikał rzymski i Pontyfikał Kurii Rzymskiej), jak i Pontyfikał Durandusa, wprowadziły wiele nowych ceremonii i formuł, które potem…
Dowiedz się więcej

I. Nazwa Sakramentu i kiedy należy go udzielać (Art.73) 1. Sakramentowi nadano dwie nazwy: Ostatnie Namaszczenie i Namaszczenie Chorych, z czego tą drugą uznaje się za bardziej prawidłową. Za zmianą nazwy przemawia wiele powodów: doktrynalny („Namaszczenie Chorych” lepiej wyraża naturę i okoliczności udzielania Sakramentu: „Choruje ktoś wśród was?”), historyczny (ponieważ nazwa ta była w powszechnym użytku aż do XII w.) pastoralne i psychologiczne (nazwa „Ostatnie Namaszczenie” często zniechęca…
Dowiedz się więcej

Jak podczas średniowiecza i przed II Soborem Watykańskim na pierwszym planie znajdował się kultyczny wymiar liturgii (tzn. człowiek składał Bogu należny Mu kult w celebracji liturgii sprawowanej przez kapłana), tak od czasu Soboru został ponownie dowartościowany wymiar zstępujący [anabatyczny – przyp. tłum.] liturgii wraz z jednoczesnym powtórnym uznaniem Ludu Bożego jako podmiotu liturgii. Jeśli w celu zdefiniowania liturgii wychodzimy od elementów podanych w Konstytucji o Liturgii Świętej „Sacrosanctum Concilium”,…
Dowiedz się więcej

Liturgia mszalna jest czynnością rytualną, sprawowaną przez kapłanów Kościoła, którym w tym celu namaszcza się dłonie podczas obrzędu święceń[1]. W obecnym Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r. została zawarta wzmianka, że kapłani winni często, a najlepiej codziennie sprawować ofiarę Mszy św.[2] Zgodnie z tym zapisem można uznać, że obecnie Kościół nie jest przeciwny codziennym celebracjom eucharystii, których takie sprawowanie jest obecnie normą w większości kościołów[3]. Znamienne są tu bowiem słowa…
Dowiedz się więcej