W trosce o liturgię: Prawidłowe sprawowanie obrzędów mszalnych – IX: Wyznanie wiary

Zauważając wielką potrzebę zgromadzenia w jedno wszelkich przepisów Kościoła na temat konkretnych elementów Mszy św., pragniemy przedstawić to prawodawstwo w sposób systematyczny, pod względem konkretnych obrzędów tak, aby były szeroko dostępne. Ufamy, że nasze skromne dziełko przyda się każdemu, kto będzie chciał zorganizować i odprawić Najświętszą Ofiarę Mszy Świętej w sposób zgodny z obowiązującymi normami liturgicznymi.

Wyznanie wiary

Po homilii lub – gdy jej nie było – po Ewangelii występuje wyznanie wiary (IGMR, nr 67). Podczas tej modlitwy wszyscy zajmują postawę stojącą (CE, nr 143). Jeśli celebransem liturgii jest biskup, to stoi on bez mitry na głowie i pastorału w swej dłoni (Tamże). Wyznanie wiary wolno recytować lub śpiewać (IGMR, nr 68). W przypadku śpiewu intonuje je kapłan, kantor lub chór (Tamże). Śpiew ten wolno wykonywać naprzemiennie lub ciągle (ML, nr 19f). W ten sam sposób można go również recytować (IGMR, nr 68). Wyznanie wiary wygłasza się w niedziele i uroczystości oraz w szczególnie uroczystych celebracjach (Tamże). Symbolu nie wolno zastępować żadnym innym tekstem (MTV, nr 62). Podczas wyznania wiary, na słowa: (I w) Jezusa Chrystusa, czyni się pochylenie głowy (CE, nr 68b), a na słowa: I za sprawą Ducha Świętego…i stał się człowiekiem, wykonuje się pochylenie ciała (CE, nr 68a).

***

Szczególne przypadki:

1. Zwłaszcza w Wielkim Poście i Okresie Wielkanocnym wolno zamiast wyznania wiary odmówić Skład Apostolski (WMG, nr 24). 
2. W liturgiach mszalnych z udziałem dzieci zawsze wolno odmówić Skład Apostolskich (MD, nr 9c).
3. Choć zawsze można wyznanie wiary recytować, to zaleca się je śpiewać zwłaszcza w najważniejszych liturgiach roku kościelnego (WMG, nr 24).

Opr. Dawid Makowski

Na podstawie:

1. Congregatio pro Culto Divino et Disciplina Sacramentorum: Aspersion et encensement. Roma: 1988. W: ,,Notitiae” (24). Roma: 1988 (s. 476).
2. Congregatio pro Culto Divino et Disciplina Sacramentorum: Caeremoniale Episcoporum. Roma: 2008 (przekł. pol.: Katowice 2013).
3. Congregatio pro Culto Divino et Disciplina Sacramentorum: Documentorum Explanatio. Roma: 1966. W: ,,Notitiae” (13). Roma: 1966 (s. 290).
4. Congregatio pro Culto Divino et Disciplina Sacramentorum: Documentorum Explanatio. Roma: 1978. W: ,,Notitiae” (14). Roma: 1978 (s. 301-302).
5. Congregatio pro Culto Divino et Disciplina Sacramentorum: Guida per le grandi celebrazioni. Roma: 2014.
6. Congregatio pro Culto Divino et Disciplina Sacramentorum: Institutio Generalis Missali Romani. Roma: 2003 (przekł. pol.: Poznań 2006).
7. Congregatio pro Culto Divino et Disciplina Sacramentorum: Instructio ,,Redemptionis Sacramentum”. De quibusdam observandis et vitandis circa Sanctissimam Eucharisitiam. Roma: 2004.
8. Graduale Sacrosanctae Romanae Ecclesiae de Tempore et de Sanctis. Solesmis: 1979.
9. Graduale Simplex. Editio Typica Altera. Roma: Libreria Editrice Vaticana, 2007.
10. Konferencja Episkopatu Polski: Dyrektorium w sprawie celebracji Mszy świętej transmitowanej przez telewizję. 2017.
11. Konferencja Episkopatu Polski: Instrukcja o muzyce kościelnej. Lublin: 2017.
12. Konferencja Episkopatu Polski: Wskazania dotyczące Mszy świętych sprawowanych w małych grupach i wspólnotach. 2014.
13. Konferencja Episkopatu Polski: Wskazania po ogłoszeniu nowego wydania Ogólnego Wprowadzenia do Mszału Rzymskiego. Warszawa: 2005.
14. Mszał Rzymski dla diecezji polskich. Poznań: 2013.
15. Sacra Congregatio pro Culto Divino: Ordo Cantus Missae. Editio Typica Altera. Roma: 1987.
16. Sacra Rituum Congregatio: Instructio de musica in sacra congregatio ,,Musicam Sacram”. Roma: 1967. W: ,,Acta Apostolica Sedis” (59). Roma: 1967 (s. 300-320).