,,O ustanowieniu lektorów i akolitów”

Rok po wydaniu przez papieża Pawła VI (+1978) dokumentu Motu Proprio ,,Ministeria Quaedam”, w watykańskim biuletynie ,,Notitiae” ukazał się artykuł, traktujący na temat nowej dyscypliny Kościoła względem lektoratu i akolitatu – dawnych święceń niższych, obecnych posług. Tekst ten dotyczył głównie kwestii związanych z odstępem między przyjmowanymi posługami i wiekiem, wymaganym do przyjęcia któregoś z tych urzędów.

Robocze tłumaczenie tekstu

1. Nikt nie powinien być ustanawiany w posłudze lektora lub akolity bez okresu gruntownego przygotowania we wszystkich aspektach, które określono w V i VI numerze Listu Apostolskiego ,,Ministeria Quaedam”. Okres trwania tego programu formacji, jak i jego kształt, określa ordynariusz. Zwykle powinien trwać od trzech do sześciu miesięcy, dzięki czemu można ustalić i opracować specyficzny rodzaj posługi i niezbędne przymioty do jej spełniania.
2. Minimalnym wiekiem do przyjęcia lektoratu i akolitatu jest wiek osiemnastu lat. Ordynariusz może odstąpić od tej normy w indywidualnych przypadkach. Wiek bowiem winien być gwarancją dojrzałości. W przypadku kandydatów do święceń lub osób na studiach pre-teologicznych, będzie to okazja do sprawowania wcześniejszych urzędów.
3. Nikt ustanowiony na lektora, nie może być ustanowiony akolitą (i odwrotnie), dopóki faktycznie nie sprawował pierwszej posługi przez okres co najmniej sześciu miesięcy. Ordynariusz może w szczególnych przypadkach odstąpić od tej normy, ale tylko wtedy, gdy uzna, że można to uczynić bez uszczerbku dla rozróżnienia obu posług i autentyczności ich wykonywania.
4. Kandydaci do diakonatu przejściowego lub stałego, którzy są zobowiązani do przyjęcia ustanowienia do posługi lektora i akolity (o ile już nimi nie są), faktycznie sprawują posługę lektora lub akolity przez okres min. sześciu miesięcy pomiędzy sobą oraz ostatnią posługą a pierwszymi święceniami. Ordynariusz może w szczególnych przypadkach odstąpić od tej normy, ale tylko wtedy, gdy uzna, że można to uczynić bez uszczerbku dla rozróżnienia obu posług i autentyczności ich wykonywania.
5. Kandydaci do diakonatu stałego mogą zostać dopuszczeni do kandydowania do święceń dopiero po rozpoczęciu formalnego okresu przygotowania (zwykle na dwa lata przed diakonatem). Mogą być dopuszczeni także później, ale co najmniej rok przed święceniami.

Tłum. Dawid Makowski

Tekst ukazał się w 83 numerze biuletynu ,,Notitiae” (Roma: 1973 (s. 177-178).