Obrzęd pojednania wielu penitentów z ogólną spowiedzią i rozgrzeszeniem – Przepisy obrzędowe

W celu przybliżenia wszystkich przepisów, dotyczących liturgii obrzędu pojednania wielu penitentów z ogólną spowiedzią i rozgrzeszeniem, przypominamy, że:

1. Celebransem tego obrzędu może być prezbiter lub biskup, choć gdy są one sprawowane uroczyście (zwłaszcza w Wielkim Poście), to zaleca się w sposób szczególny, aby celebransem był biskup (CE, nr 638).
2. Celebrans przywdziewa szaty potrzebne do odprawienia Mszy św. poza ornatem, w miejsce którego zakłada kapę (IGMR, nr 341). Jeśli celebransem jest biskup, to używa on mitry prostej i pastorału (CE, nr 639).
3. Jeśli penitentów jest sporo, celebransowi mogą towarzyszyć również inni prezbiterzy, którzy przywdziewają albę i stułę lub komżę (nałożoną na strój duchowny) i stułę (CE, nr 639).
4. Diakoni i świeccy usługujący przywdziewają szaty swego stanu (diakoni – alby, stuły i dalmatyki; świeccy usługujący – alby lub inną zatwierdzoną szatę; CE, nr 639).
5. Obrzęd ten winien być poprzedzony nabożeństwem słowa Bożego (OP, nr 22).
6. Cała liturgia rozpoczyna się od procesji wejścia, podczas której śpiewa się odpowiednią pieśń, nawiązującą do charakteru liturgii (OP, nr 23 i 48). Następnie celebrans (opuściwszy wezwanie do znaku krzyża) pozdrawia wiernych i (jeśli to konieczne) on sam lub diakon albo konkretny prezbiter wprowadza wiernych w celebrację (CE, nr 641).
7. Tuż przed liturgią słowa odmawia się modlitwę Prosimy Cię, Panie, albo Ześlij, Panie. Jej wykonanie jest tożsame z wykonaniem kolekty (CE, nr 642).
8. Następnie celebruje się liturgię słowa w zwykły sposób.
9. (*) Pierwszy schemat liturgii słowa: I czytanie – 1 Pwt 5, 1-3. 6-7. 11-12. 16-21a. 6, 4-6; Śpiew – Ba 1, 15-22 (Ref.: 3, 2); II czytanie – Ef 5, 1-14; Werset przed Ewangelią – J 8, 12; Ewangelia – Mt 22, 34-40/J 13, 34-35. 15, 10-13.
10. (**) Drugi schemat liturgii słowa: I czytanie – Iz 1, 10-18; Śpiew – Ps 50 (Ref.: 19a); II czytanie – Ef 4, 23-32; Werset przed Ewangelią – Mt 11, 28; Ewangelia – Mt 5, 1-12.
11. Chociaż wyżej wspomniano o trzech czytaniach i śpiewach pomiędzy nimi, można – zależnie od okoliczności – odczytać tylko dwa lub jedno czytanie (w tym drugim przypadku będzie to tylko Ewangelia). Pomiędzy czytaniami (zamiast śpiewów) można zachować chwilę milczenia (CE, nr 643).
12. Po Ewangelii wygłasza się homilię, która swą tematyką winna objąć charakter liturgii (OP, nr 25).
13. Po homilii zachowuje się chwilę milczenia (CE, nr 644). Następnie należ pouczyć wiernych, aby wzbudzili żal za grzechy i postanowili poprawę oraz naprawienie szkód, a także chęć wyspowiadania się z grzechów ciężkich w sakramencie pokuty i pojednania w najbliżej możliwej chwili. Trzeba również nałożyć na penitentów pokutę (CE, nr 651).
14. Diakon (lub inny obecny duchowny) wzywa penitentów, którzy stawiają się przed celebransem, klękają (lub: w Okresie Wielkanocnym i niedzielę – pochylają się) i odmawiają formułę spowiedzi powszechnej (CE, nr 543).
15. Później odbywa się litania lub śpiew (OP, nr 55).
16. Na koniec odmawia się modlitwę Pańską, po której celebrans wyciąga ręce nad penitentami i odmawia modlitwę: Bóg Ojciec, który nie chce śmierci grzesznika, po której zachęca wszystkich do dziękczynienia i (pomijając modlitwę na zakończenie) błogosławi zgromadzonych wiernych (CE, nr 656).
17. Diakon natomiast odsyła wszystkich tymi słowami: Pan odpuścił wam grzechy. Idźcie w pokoju Chrystusa (CE, nr 649).

Opr. Dawid Makowski