Tag: historia liturgii

„Ten organista to jest dobry. Pięknie śpiewa!” W polskiej praktyce liturgicznej spotykamy się z pewnym paradoksem: za główne zadanie muzyka przynajmniej z założenia wykształconego jako instrumentalista uznaje się nierzadko bynajmniej nie grę na organach, lecz śpiew. Z jednej strony można uznać to za przejaw zgodnego ze zdrową praktyką Kościoła stawiania słowa ponad jego formą muzyczną, z drugiej jednak łatwo może to prowadzić do zaniedbania sztuki liturgicznej gry na organach, usprawiedliwionego przyznaniem…
Dowiedz się więcej

W dn. 7 marca 1965 r. wydano nowe obrzędy Wielkiego Tygodnia[1]. W księdze tej przedstawiono nowe teksty liturgiczne tego czasu, nie dodając zbyt wielu zmian do rubryk[2]. Poniżej przedstawiono szczegółowe zmiany wynikające z omawianego dokumentu, które tytuł brzmiał następująco: Variationes in Ordinem Hebdomadæ Sanctæ inducendæ. W Mszy krzyżma w Wielki Czwartek zmieniono lekcję mszalną. Dotąd odczytywano List św. Jakuba Apostoła (Jk 5, 13-16)[3]. Odtąd natomiast miano odczytywać Proroctwo…
Dowiedz się więcej

List do Hebrajczyków mówi […] o „ofierze chwały”, którą składamy Bogu „ustawicznie przez Chrystusa” (Hbr 13, 15). Podobne wymaganie przedstawia św. Piotr w swoim Pierwszym Liście, gdy mówi: „Wy również, niby żywe kamienie, jesteście budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa” (1 P 2, 5). Lud Boży ma więc to ofiarować jako „święte kapłaństwo przez Jezusa Chrystusa”, który go „wezwał…
Dowiedz się więcej

Już na na samym progu Dziejów Apostolskich napotykamy na Kościół modlący się: uprasza zesłanie Ducha św. (Dz 1, 14), porwany charyzmatycznym upojeniem umacnia się modlitwą na męczeństwo (Dz 4, 24), czuwa modląc się u drzwi Piotrowego więzienia (Dz 12, 5), wieńcem nieprzerwanym modlitw okala tajemnicę łamania chleba tworząc w ten sposób swoją liturgię (Dz 2, 42-46). Jako Oranta pojawia się Kościół Pierwotny…
Dowiedz się więcej

Równocześnie z nowym obrzędem Mszy św. światło dzienne ujrzał nowy Ritus Servandus, będący dokumentem regulującym szczegółowe wykonywanie czynności podczas Mszy św.[1] Dla komplementarności powyższego opisu Mszy św., należy zająć się także tym dokumentem, obrazującym formę sprawowania Mszy św. według Missale Romanum z 1965 r.Kapłan mający sprawować Mszę św. miał przed przystąpieniem do niej pomodlić się prywatnie w miejscu, w którym miała być ona celebrowana[2]. Następnie w zakrystii…
Dowiedz się więcej

Księgą bardzo często używaną w liturgii, a jednak bardzo mało znaną i rozumianą, jest rytuał. Nazwa tej książki pochodzi od łacińskiego wyrazu ritus, który oznaczał w starożytności zwyczaje przy wykonywaniu kultu religijnego zachowywane, a obecnie liturgiści tym wyrazem oznaczają zbiór czynności używanychw kulcie. Rytuał obecnie zawiera przepisy i formuły do spełniania czynności religijnych ustanowione, jakimi są sakramenty, sakramentalia i modły publiczne.Nazwa rytuału, jak i sama księga w obecnym układzie, jest…
Dowiedz się więcej

Pontyfikat Piusa XII (+1958) to czas, w którym dokonała się reforma Wielkiego Tygodnia, a więc również Triduum Paschalnego. Wielu upatruje w tym podwaliny przyszłej reformy liturgii w ogólności, lecz mało kto zauważa wkład Piusa XII (+1958) w promowanie i zmianę sposobu myślenia o funkcjach ministranckich, a więc również święceniach niższych i subdiakonach, gdyż to duchowni byli we właściwym tego słowa znaczeniu ministrantami. Warto zatem przyjrzeć się tej tematyce nieco bliżej.Na początku należy sobie uzmysłowić,…
Dowiedz się więcej

„Panie, nie według grzechów naszych uczyń nam, ani według nieprawości naszych oddawaj nam” (Ps 102, 10).Kościół święty, Matka nasza, przygotowuje nas stopniowo do głównych świąt swego cyklu liturgicznego. Jak wiadomo, dwie wielkie tajemnice, około których obraca się cała ekonomia chrześcijańska: Wcielenie i Odkupienie, rządzą całym rokiem liturgicznym. Dlatego też Kościół dokłada wszelkich starań, aby przygotować swe dzieci do godnego i pobożnego…
Dowiedz się więcej

Zgromadzenie liturgiczne jest z jednej strony miejscem, gdzie wierzący spotyka Pana, z drugiej także stanowi rzeczywisty znak wspólnoty. Owa wspólnota to nie odizolowana cząstka Mistycznego Ciała Chrystusa, ale Kościół, który aktualizuje się i jest obecny w konkretnym miejscu, i grupie wiernych. Podobnie zgromadzenie liturgiczne jest Kościołem modlącym się, uświęcającym i oddającym chwałę Bogu[1]. Reprezentuje ono w określonym czasie i przestrzeni nowy lud Boży, powołany przez Boga w mocy Ducha…
Dowiedz się więcej

W pierwszej epoce językiem liturgicznym w Rzymie było [mówienie] greckie. Po grecku mówili chrześcijanie rzymscy (jak i w innych środowiskach kościelnych — w Aleksandrii, Antiochii, Jerozolimie itd.) przynajmniej przez dwa pierwsze wieki. Klemens rzymski pisze po grecku; najdawniejsze napisy w katakumbach są greckie. Nie wyłoniła się jeszcze myśl osobnego języka liturgicznego w owym czasie; modlitwy mówiły się w ojczystym języku.Łaciny zaczęli pierwsi używać niechybnie chrześcijanie w Afryce. Papież Wiktor I (190—202)…
Dowiedz się więcej