Tag: Prawo kościelne

Punktem wyjścia do koniecznej obecności w ogóle prawa w Kościele – według R. Sobańskiego – jest pojęcie, którym ongiś Kościół pojmował sam siebie w czasach, gdy mocno przeżywał swoje istnienie jako tajemnicę[1]. Chodzi oczywiście o pojęcie communio[2]. W soborowej konstytucji o Kościele Lumen gentium zostało podkreślone, że Chrystus jedyny Pośrednik, ustanowił swój Kościół święty, tę wspólnotę [communio] wiary, nadziei i miłości tu na tej ziemi, jako widzialny organizm (KK 8).…
Dowiedz się więcej

Ponieważ poprzez liturgię Bóg dokonuje uświęcenia człowieka (KL 7), a ona sama – jak zauważył Ł. Korporowicz – opiera się na „ludzkim poszukiwaniu”[1], dlatego musiała stać się także przedmiotem zainteresowania prawa kanonicznego[2]. Zjawisko liturgii w Kościele łacińskim ma złożony charakter. Bowiem w jego skład wchodzą nie tylko elementy teologiczne, ale i prawne[3]. Problematyka sprawowania liturgii choć nie ogranicza się jedynie do sfery prawnej, bo poza nią znacząco…
Dowiedz się więcej

Słowo liturgia, które etymologicznie pochodzi od greckich leitos[1] i ergon[2], pierwotnie używane w Grecji nie miało nic wspólnego nawet z kultem oddawanym pogańskim bogom. Tym terminem określano działania najpierw i przede wszystkim o charakterze politycznym, a także społecznym, mające na celu służbę innym. B. Nadolski i M. Kunzler wyraźnie wskazują, że ówczesne znaczenie liturgii wskazywało nie tyle na dzieło ludzi, do czego odnosi się chrześcijańskie rozumienie tego słowa, ile bardziej…
Dowiedz się więcej

Prawo liturgiczne – jak stwierdził A. Montan – to kontrowersyjna formuła[1]. Są bowiem autorzy, którzy używają tego terminu bez większych trudności, definiując tę dziedzinę prawa jako zbiór praw i norm dyscyplinujących życie liturgiczne Kościoła[2]. Ale nie brakuje i takich, którzy to pojęcie uważają za nieadekwatne, dwuznaczne, anachroniczne. Sugerują, że jest owocem koncepcji pozytywistycznej i niejako krępuje liturgię, gdyż ta powinna być bardziej niezależna względem prawa. Ponadto w tej drugiej koncepcji mówi się wyraźnie…
Dowiedz się więcej

W konstytucji o liturgii świętej Soboru Watykańskiego II można przeczytać, że liturgia składa się z części niezmiennej, mającej swoje źródło w prawie Bożym, oraz z części zmiennych, które nie tylko, że mogą, ale nawet powinny być zmieniane, ponieważ wraz z upływem czasu stały się niewłaściwe, bądź nabrały elementów nieodpowiadających jej wewnętrznej naturze (KL 21). Wierności zachowywania tych części strzeże prawo kanoniczne, a szczególnie wchodzące w jego skład prawo liturgiczne[1],…
Dowiedz się więcej

Patre s Sacrae Congregationis pro Doctrina Fidei, propositis in ordinario coetu quae sequuntur dubiis, respondendum esse censuerunt utinfra ad singula:I1) Utrum sacerdoti, qui ratione alcoholismi vel alius infirmitatissecundum iudicium proprii medici non potest sumere ne illam quidemminimam quantitatem vini consecrati quae in Missa adhiberi solet, suggerendum sit ut communicetur «per intinctionem» in Missa concelebrata.R. Affirmative.2) Utrum Ordinarius loci permittere queat sacerdoti,…
Dowiedz się więcej

Prawodawca, mówiąc w kan. 2 KPK o przepisach liturgicznych, nie wspomina o księgach liturgicznych. Jednak, aby zrozumieć naturę przepisów liturgicznych, należy je odczytać we właściwym – to znaczy historycznym – kontekście. A z niego wynika, że już od średniowiecza teksty używane podczas sprawowania obrzędów liturgicznych oraz przepisy normujące przebieg celebracji zawarte były w specjalnych księgach kierujących się porządkiem kanonicznym. Kompilacja tak zwanych Ordines sprawiła, że w Kościele łacińskim zostały opracowane rytuał…
Dowiedz się więcej

Podczas prac rewizyjnych nad prawem kanonicznym zostało postanowione, aby – podobnie jak to było w Kodeksie pio­benedyktyńskim[1] – również obecny Kodeks prawa kanonicznego nie zawierał norm ściśle liturgicznych, chyba że mają one szczególne znaczenie dyscyplinarne, a ich zachowanie wymaga właściwe kierowanie liturgią i umocnienie porządku Kościoła[2]. Te zalecania zostały uwzględnione w Kodeksie z 1983 roku, dlatego kan. 2 KPK stanowi: Kodeks zazwyczaj nie określa obrzędów, jakie…
Dowiedz się więcej

Posługi lektora i akolity to dwa stałe urzędy Kościoła, które do 2021 r. mogli przyjmować jedynie wierni świeccy płci męskiej (Franciszek 2021)[1]. Ciągle pozostawało bowiem w mocy orzeczenie z 1972 r., w którym papież Paweł VI wzmiankował, że posług wolno udzielać tylko mężczyznom ochrzczonym (Paweł VI 1972). Umieszczenie takiego zapisu w dokumencie zwieńczającym reformę tonsury, święceń niższych i subdiakonatu było podyktowane tradycją Kościoła, gdyż nie było zwyczaju, aby w liturgii służyła…
Dowiedz się więcej

Konferencja episkopatu w obecnej formie jest owocem prac Soboru Watykańskiego II. Wprawdzie jeszcze przed nim prawie wszędzie istniały konferencje biskupów, ale Kodeks pio­benedyktyński nie określał norm ogólnych co do ich ustanowienia i celów. Jak zauważył J. Dyduch, Vaticanum II nie powołał nowej instytucji w Kościele, ale już istniejącej nadał nową formę prawną poprzez określenie jej kompetencji i zadań. A zatem dopiero dokumenty soborowe i posoborowe przyznały konferencji episkopatu status…
Dowiedz się więcej