Embolizm prefacyjny jest tą częścią liturgii, która zawiera w sobie szczególny motyw dziękczynienia, zanoszony do Ojca przez Syna w Duchu Świętym. Często wierni nie zwracają na niego uwagi, co jest błędem, gdyż zawiera on w sobie ważne treści, które poniżej zostały przybliżone.
Tekst polski:
„Jego przepowiadali wszyscy Prorocy, Dziewica Matka oczekiwała z wielką miłością, Jan Chrzciciel zwiastował Jego przyjście i ogłosił Jego obecność wśród ludu. On pozwala nam z radością przygotować się na święta Jego Narodzenia, aby gdy przyjdzie, znalazł nas czuwających na modlitwie i pełnych wdzięczności”[1].
Objaśnienie:
Druga prefacja adwentowa odnosi się w sposób szczególny do tajemnicy Wcielenia. Ten hymn dziękczynienia odnosi się do zbawiennego przyjścia Chrystusa[2]. Kapłan mówi: Jego przepowiadali wszyscy Prorocy, ponieważ ma tu na myśli proroctwa mesjańskie: Daniel głosił przybycie Władcy-Pomazańca (por. Dn 9, 25); Micheasz wspominał o Betlejem jako o miejscu narodzin Chrystusa (por. Mi 5, 1-2); Zachariasz przepowiedział cenę, za jaką Judasz wydał Mistrza (por. Za 11, 12-13); Psalmista zapowiedział sposób śmierci Jezusa (por. Ps 22; 34, 20); Izajasz przewidział poczęcie Syna przez Dziewicę (por. Iz 7, 14); Natan przepowiedział Dawidowi wzbudzenie potomka, który będzie królował (por. 2 Sm 7, 12); Balaam dostrzegł zaś Gwiazdę z Jakuba (por. Lb 24, 17)[3]. Przede wszystkim zaś sam Bóg już w raju zapowiedział wyzwolenie człowieka z mocy grzechu (por. Rdz 3, 15). Na Niego Dziewica Matka oczekiwała z wielką miłością, ponieważ przyjęła słowo powiedziane jej od Pana (por. Łk 1, 45). Mówi się tutaj o Dziewicy, ponieważ Chrystus począł się z Ducha Świętego, a przyjął ciało z Maryi[4]. Matką zaś jest dlatego, że dała Synowi ciało (por. Ga 4, 4). To cudowne poczęcie i narodzenie pozostawiło Maryję czystą, gdyż została ona dziewicą[5]. Oczekiwała ona z wielką miłością na tego, o którym Elżbieta powiedziała: „Błogosławiony jest owoc Twojego łona” (Łk 1, 42). Mówi się tu o wielkiej miłości, gdyż jej celem jest miłowanie Boga i bliźniego (por. Mt 22, 36-40). Maryja zaś miłowała Boga, którego Syna porodziła, bo jest napisane, że zachowywała i rozważała w swym sercu wszystkie słowa (por. Łk 3, 19). Kontemplacja zaś jest uczynkiem miłości[6]. Miał w niej udział także Jan Chrzciciel, który dostrzegając Chrystusa dzięki łasce Ducha Świętego, rzekł: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (J 1, 29)[7]. On bowiem zwiastował Jego przyjście, gdy zapowiadał, że przyjdzie mocniejszy od niego samego, który ochrzci ludzi „Duchem Świętym i ogniem” (Łk 3, 11). Ten prorok ogłosił Jego obecność wśród ludu, gdy obwieścił, że widzi Syna Bożego (por. J 1, 34)[8]. Jest on dlatego tak istotny, ponieważ stał się pierwszym głosicielem Dobrej Nowiny[9]. Tak, jak dawniej Jan zapowiadał przyjście Zbawiciela, tak teraz Ten, który niegdyś przyjął ciało z Najświętszej Matki, daje wiernym możliwość przygotować się na święta Jego Narodzenia. Jak to czyni? Przede wszystkim przez Kościół, który poucza swoich wiernych o tajemnicy Narodzenia Pańskiego, wskazując na radość nocy betlejemskiej (por. Łk 3, 10). Mówi się przy tym o czuwaniu na modlitwie oraz o wdzięczności. W tych słowach ukazuje się, że nieustannie trzeba czuwać, o czym mówi Apostoł: „Bądźcie trzeźwi! Czuwajcie!” (1 P 5, 8). Wspomina się o tym o modlitwie, bo kto prawdziwie się modli, nie zgrzeszy[10]. Zgrzeszył zaś Herod, który nie czuwał, ani nie modlił się, ani nie był wdzięczny, lecz bojąc się utraty władzy, dopuścił się grzechu, gdy wymordował niemowlęta (por. Mt 2, 16-18). Człowiek odkupiony przez śmierć Chrystusa, poprzez którą otrzymał pokój i jedność z innymi oraz z Bogiem, musi być bowiem wdzięczny Bogu (por. Kol 3, 15). Do tego wzywa powyższa prefacja, ukazująca misterium Wcielenia i Narodzenia Pańskiego.
Dawid Makowski
[1] Mszał Rzymski dla diecezji polskich. Wyd. I. Poznań: 1986, s. 19*.
[2] Zob. Bernardus Clarævallensis: De adventu Domini, I, 2 (PL, CLXXXIII, 35).
[3] Zob. Absalon Sprinckirsbacensis: Sermones, I (PL, CCXI, 15).
[4] Zob. Adamus S. Victoris: Sequentiæ, XXV (PL, CXCVI, 1503); Augustinus: Enchiridion, XXXIX (PL, CCLII, 71); Pelagius: Libellus fidei, IV (PL, XLV, 1717).
[5] Zob. Fulgentius: De fide ad Petrum, II, 17 (PL, LXV, 680).
[6] Zob. Absalon Sprinckirsbacensis: Sermones, I (PL, CCXI, 18).
[7] Zob. Ælredus Rievallensis: Sermones de oneribus, XXVIII (PL, CXCV, 478).
[8] Zob. Adamus S. Victoris: Sequentiæ, XXI (PL, CXCVI, 1490).
[9] Zob. Ælredus Rievallensis: Sermones de oneribus, V (PL, CXCV, 377).
[10] Zob. Iohannes Chrysostomus: Sermones de Anna, IV, 5 (PG, LIV, 666).
togel online toto togel jacktoto toto slot jacktoto jacktoto situs toto slot gacor situs toto link slot link slot jacktoto situs slot jacktoto jacktoto slot online link togel slot resmi jacktoto slot resmi slot gacor slot online situs slot
