Teologia I Modlitwy Eucharystycznej: Prośba o uświęcenie ofiary

Przed chwilą kapłan poprosił o przyjęcie Ofiary, a teraz błaga o jej uświęcenie: Prosimy Cię, Boże, uświęć tę Ofiarę pełnią swojego błogosławieństwa[1]. Jaka ma być to Ofiara? Tekst polski tego nie oddaje, ale łaciński jest tu klarowny, bo mówi o niej jako o błogosławionej, wpisanej, uznanej, rozumnej i przyjemnej[2]. Jest to bardzo istotne, dla dobrego zrozumienia tajemnicy Przeistoczenia: obecnie na ołtarzu spoczywa jeszcze chleb i wino, które już za chwilę mają się stać Ofiarą błogosławioną, prawnie uznaną, jedyną doskonałą i odpowiadającą istocie aktu liturgicznego – czyli Chrystusem[3]. Nie sprawuje się Ofiary niepewnej, irracjonalnej, błędnej czy niedoskonałej, bo od momentu śmierci Pana wszystkie cienie przyszłych rzeczy, celebrowane przez Żydów, przestały mieć sens – Ofiara Mistrza wypełniła wcześniejsze dary z cielców i kozłów[4]. Właśnie dlatego kapłan mówi: aby się stała dla nas Ciałem i Krwią Twojego umiłowanego Syna, naszego Pana Jezusa Chrystusa[5]. Dostrzega się w tych słowach nawiązanie do wydarzenia z nad Jordanu, gdy po chrzcie Chrystusa Bóg Ojciec obwieścił wszem i wobec: „Ten jest mój Syn umiłowany” (Mt 3, 17). Ofiara Chrystusa jest więc dla Boga Ojca miła i doskonała, bo dzięki niej stworzenie zostało pojednane ze Stworzycielem (por. Hbr 10, 10). Właśnie dlatego konsekracja jest potrzebna dla nas, gdyż poprzez przyjęcie w Komunii Ciała i Krwi Chrystusa człowiek podtrzymuje życie w sobie[6]. Chrystus jest bowiem życiem, bo ma je w sobie (por. J 1, 4).

Dawid Makowski

[1] MRpol, s. 307*.

[2] Zob. Bonizio Placentinus: De sacramentis (PL, CL, 861).

[3] Zob. Florus Lugdunensis: De expositione missæ, LIX (PL, CXIX, 51).

[4] Zob. Odo Cameracensis: Expositio in canonem missæ, III (PL, CLX, 1060).

[5] MRpol, 307*.

[6] Zob. Muratorius, Ludovicus Antonius: De rebus liturgicis, X (PL, LXXIV, 944).