Teologia IV Modlitwy Eucharystycznej – Postsanctus (cz. V)

Następnie kapłan wspomina przeszłe przymierza, które Bóg zawierał z ludźmi, mówiąc: Wielokrotnie zawierałeś przymierze z ludźmi[1]. Mówi o wielokrotności ze względu na słowa Pisma: „Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg” (Hbr 1, 1). Bóg bowiem na wiele sposobów i w różnych momentach przemawiał do swego ludu, co czyni do dziś, karmiąc swój lud Pismem Świętym[2]. W nim to można przeczytać, jak wiele przymierzy Bóg zawierał. To właśnie On sprzymierzył się z Adamem: najpierw odnośnie do niewinności, potem zaś odnośnie do zbawienia (por. Rdz 1, 26-30; 2, 16-17; 3, 15-19). Zawarł przymierze z Noem, że już nigdy świat nie doświadczy wód potopu (por. Rdz 1, 9). Związał się obietnicą z Abrahamem, obiecując mu błogosławieństwo (por. Rdz 12, 3; 22, 18). Obiecał ludowi ziemię, którą miał posiąść Naród Wybrany (por. Pwt 11, 8). Poprzysiągł błogosławić Izraelowi, gdy ten Mu będzie posłuszny (Pwt, 11, 13-17). Zapewnił Dawida o wieczności jego królestwa (2 Sm 7, 8-16). Zawarł przymierze związane z przebaczeniem grzechów najpierw Izraelowi, a potem całej ludzkości (por. Jr 31, 31-34). W Wieczerniku zwarł wieczne przymierze Krwi (por. Hbr 13, 20). Wreszcie związał się z Kościołem, mówiąc że go nie opuści (por. Mt 26, 20). Tak więc przymierza łączyły się ściśle z tajemnicą zbawienia[3]. W Męce Pańskiej można dostrzec szczególne przypieczętowanie słów, zapowiadanych przez proroków[4]. Przez to można zauważyć, że On zawsze był obecny w życiu swego ludu[5]. Wszyscy ci, których wyżej wymieniono i z którymi Bóg zawierał przymierze, byli narzędziami przyszłej rzeczywistości, obrazującymi to, co miało nadejść, a jednocześnie wskazującymi na Boże zatroskanie o zbawienie człowieka[6]. Dlatego właśnie kapłan mówi: Aby oczekiwali zbawienia[7]. Chodzi tu o oczekiwanie Mesjasza, bez którego nie ma zbawienia (por. Dz 4, 11-12). Bóg pragnął bowiem obdarzyć świat pełnią doskonałości, Synem Bożym, gdyż jest napisane: „Zechciał bowiem Bóg, aby w Nim zamieszkała cała Pełnia” (Kol 1, 19). Uczynił to po to, by przemówić do ludzi w dniach ostatecznych[8]. To orędzie usłyszeli tak Żydzi, jak i poganie, dlatego mówi się, że Bóg przemówił do ludzkości, a nie do jednego narodu, choć każdy człowiek jest do tego zaproszony, aby współtworzyć nowy lud Boży – Kościół święty[9]. Dokonał tego, aby ukazać, że kocha człowieka, który również winien kochać swego Stwórcę[10]. O tym pouczał Pan przez proroków, zgodnie ze słowami kapłana: pouczałeś ich przez Proroków[11]. Spośród nich Amos głosił: „Miłujcie dobro!” (Am 5, 15). Miłując dobro, którego źródłem jest Bóg, człowiek odwraca się od zła, dlatego też Jeremiasz pouczał lud, że Pan pośle na świat Syna (por. Jr 23, 5). W tym przejawiła się miłość Boga, zgodnie ze słowami Pisma: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał” (J 3, 16). Każdy jest więc powołany do wspólnoty dobroci Bożej[12].

Dawid Makowski

[1] MRpol, s. 329*.

[2] Zob. Adamus Scotus: Sermones, XXV (PL, XCVIII, 236).

[3] Zob. Ambrosius Mediolanensis: Enarrationes in XII psalmos Davidicos, XXXVI (PL, XIV, 967).

[4] Zob. Martinus Legionensis: Sermones, XVIII (PL, CCVIII, 820).

[5] Zob. Bruno Astensis: Commentaria in Lucam, II (PL, CLXV, 398).

[6] Zob. Bruno Carthusianorum: Expositio in epistolas Pauli (PL, CLIII, 491).

[7] MRpol, s. 329*.

[8] Zob. Eligius Noviomensis: Homiliæ, III (PL, LXXXVII, 603).

[9] Zob. Gerhohus Reicherspergensis: Commentarius aureus in Psalmos et cantica ferialia, I, 15 (PL, CXCIII, 833).

[10] Zob. Guillelmus Abbas: De contemplando Deo, VI, 12 (PL, CLXXXIV, 374).

[11] MRpol, s. 329*.

[12] Zob. Hugo de S. Victore: Expositio in Hierarchiam Coelestem S. Dionysii, X, 5 (PL, CLXXV, 1007).