Objaśnienie prefacji mszalnych – Prefacja na Mszę za nowożeńców (I)

Embolizm prefacyjny jest tą częścią liturgii, która zawiera w sobie szczególny motyw dziękczynienia, zanoszony do Ojca przez Syna w Duchu Świętym. Często wierni nie zwracają na niego uwagi, co jest błędem, gdyż zawiera on w sobie ważne treści, które poniżej zostały przybliżone.

Tekst polski:

„Ty łączysz związki małżeńskie słodkim jarzmem miłości i nierozerwalnym węzłem pokoju, aby czysta płodność świętych małżeństw służyła pomnażaniu Twoich przybranych dzieci. Twoja, bowiem opatrzność, Panie, i Twoja łaska w niewysłowiony sposób do tego prowadzi, że ludzie zrodzeni dla wzbogacenia świata, przez chrzest zostają odrodzeni i powiększają Twój Kościół, przez naszego Pana Jezusa Chrystusa”[1].

Objaśnienie:

Pierwsza prefacja na Mszę za nowożeńców ukazuje godność małżeństwa. Kapłan na początku mówi: Ty łączysz związki małżeńskie słodkim jarzmem miłości. Mówi się tutaj o miłości, bo jest ona „więzią doskonałości” (Kol 3, 14). Wspomina się o połączeniu, ponieważ małżonkowie stają się jednym ciałem (por. Rdz 2, 24). Dodaje się także, że Bóg łączy związki małżeńskie, ponieważ dokonał już tego w raju, gdy z boku Adama stworzył Ewę, aby wraz z nim żyła w pełnym czci małżeństwie i niepokalanym łożu[2]. O ile wówczas małżeństwo było obowiązkiem, o tyle po grzechu pierworodnym stało się lekarstwem[3]. Świadczy o tym sam Apostoł: „Ze względu jednak na niebezpieczeństwo rozpusty niech każdy ma swoją żonę, a każda swojego męża” (1 Kor 7, 2). Święty związek małżeński jest nastawiony na przyjęcie dziecka – Bożego daru, bo sam Bóg powiedział: „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię” (Rdz 1, 28). Znamienne jest tu zdanie Ewy, która po zbliżeniu się do Adama, gdy urodziła Kaina, powiedziała, że jest to „mężczyzna od Pana” (Rdz 4, 1). Mówi się o tym, że Bóg jest przyczyną połączenia się mężczyzny z kobietą po to, aby ukazać, że w związku małżeńskim zawiera się tajemnica związku Boga z człowiekiem w Kościele (por. Ef 5, 21-33). Jako że sercami ludzkimi ma rządzić pokój Chrystusowy (por. Kol 3, 15), kapłan wspomina w prefacji o nierozerwalnym węźle pokoju. Nie jest to pokój świata, ale jest to pokój Boga (por. J 14, 27)[4]. Właśnie dlatego Bóg łączy związki małżeńskie nierozerwalnym węzłem pokoju. Dlaczego to czyni? Kapłan wygłasza: aby czysta płodność świętych małżeństw służyła pomnażaniu Twoich przybranych dzieci. Wspomina się o czystej płodności, ponieważ małżonkowie, którzy przyjęli sakrament, współżyjąc ze sobą, nie grzeszą nieczystością (por. 1 Kor 7, 36). Wspomina się o świętości małżeństwa, ponieważ jest ono znakiem rzeczy świętej, tj. sakramentem, poprzez który w miłości małżonków można dostrzec miłość Boga do Kościoła (por. Ef 5, 21-33). Kapłan wspomina także o pomnażaniu przybranych dzieci Bożych, ponieważ wskazuje tu na podstawę wszystkich sakramentów – chrzest, o którym mówi następnie: Twoja, bowiem opatrzność, Panie, i Twoja łaska w niewysłowiony sposób do tego prowadzi, że ludzie zrodzeni dla wzbogacenia świata, przez chrzest zostają odrodzeni i powiększają Twój Kościół. Otóż czym innym jest zrodzenie, a czym innym odrodzenie. Każdy człowiek został zrodzony przez swoją matkę, aby wzbogacić świat, lecz niektórzy zostali odrodzeni w sakramencie chrztu świętego, aby powiększyć Kościół, bo mówi Prawda: „Co się z ciała narodziło, jest ciałem, a to, co się z Ducha narodziło, jest duchem” (J 3, 6). Istotnie więc chrzest jest sakramentem odrodzenia[5]. Owo odrodzenie dokonuje się dzięki łasce Bożej, bo mówi Apostoł: „Łaską jesteście zbawieni przez wiarę” (Ef 2, 8). Sakramenty zakładają bowiem wiarę tych, którzy je przyjmują[6]. Dokonuje się tego przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, ponieważ to, co było widoczne w Jego życiu, stało się częścią misteriów Kościoła (por. KKK, art. 1130). W tych słowach wyraża się także pośrednictwo Chrystusa między ludźmi a Bogiem Ojcem (por. 1 J 2, 1). Kapłan konkludując tę prefację poprzez wspomnienie Chrystusa, wskazuje na to, że Ten, przez którego wszystko zostało stworzone (por. Kol 1, 16), udziela człowiekowi „łaskę po łasce” (J 1, 16). Jego błogosławieństwo dotyczy także małżonków, którzy od momentu zawarcia sakramentalnego związku mają być „sobie wzajemnie poddani w bojaźni Chrystusowej” (Ef 5, 21).

Dawid Makowski

[1] Mszał Rzymski dla diecezji polskich. Wyd. I. Poznań: 1986, s. 96*.

[2] Zob. Augustinus: De Genesi ad litteram, IX, 3, 6 (PL, XXXIV, 395).

[3] Zob. Tenże: De nuptiis et concupiscentiis, I, 16, 18 (PL, XLIV, 424).

[4] Zob. Bruno Astensis: Commentaria in Ioannem, I, 14 (PL, CLXV, 567).

[5] Zob. Zacharias: Epistola ad Bonifacium Moguntinum Archiepiscopum (PL, LXXXIX, 943).

[6] Zob. Augustinus: Super Ioannem, LXXX, 3 (PL, XXXV, 1840).