Dawne skarby Wielkiego Tygodnia: Wprowadzenie
Napisałem poniższy tekst w okolicach 2018 roku, kiedy Stolica Apostolska oficjalnie zezwoliła wybranym kapłanom na celebrację Obrzędów Wielkiego Tygodnia według rubryk obowiązujących w kościele rzymskim od średniowiecza aż po lata 50. dwudziestego wieku. Powstał on głównie dlatego, że choroba i hospitalizacje na dłużej przykuły mnie do domu i łóżka, ponieważ jednak na co dzień nie zajmuję się publikacjami z zakresu teologii i liturgiki: brakuje w tym tekście odpowiedniego warsztatu. Nigdy również nie został przeze mnie dokończony. Chociaż sytuacja tradycyjnego rytu rzymskiego w ostatnich latach radykalnie się zmieniła, nie chcę, aby ten tekst spędził kolejne lata na dysku mojego laptopa i zdecydowałem się opublikować go w formie „takiej, jaka jest” – być może będzie komuś przydatna.
Po wszelkie szczegóły historyczne, chronologię wydarzeń i wyjaśnienie pojęć oraz przejście przez obrzędy krok po korku, odsyłam Szanownych czytelników do analizy ks. Stefano Carusiego.
Mathias von Liechtenstein
Autor serii
Motto:
- Dlatego każdy uczony w Piśmie, który stał się uczniem królestwa niebieskiego, podobny jest do ojca rodziny, który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare (Mt 13, 52).
- Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, abyśmy Ciebie, Panie, zawsze sławili, a zwłaszcza w tym czasie uroczyściej głosili Twoją chwałę, gdy Chrystus został ofiarowany jako nasza Pascha (prefacja wielkanocna).
- Trzymając się wiernie tradycji, Sobór święty oświadcza, że święta Matka Kościół uważa za równe w prawach i godności, wszystkie prawnie uznane obrządki i że chce je na przyszłość zachować i zapewnić im wszelki rozwój, pragnie też, aby tam, gdzie zachodzi potrzeba, zostały one roztropnie i gruntownie rozpatrzone w duchu zdrowej tradycji, oraz aby im nadano nową żywotność, stosownie do współczesnych warunków i potrzeb (Sobór Watykański II, Sacrosanctum Concilium, 4).
