O Radix Iesse

,,O Radix Iesse qui stas in signum populόrum, super quem continébunt reges os suum, quem gentes deprecabúntur: veni ad liberándum nos, iam noli tardáre”

Wprowadzenie

Trzecia z ośmiu Antyfon przypadająca na dziewiętnastego grudnia brzmi w języku polskim następująco:

,,O Korzeniu Jessego, który się wznosisz jako znak dla narodów, przed Tobą zamilkną królowie, a ludy będą się modlić do Ciebie, przyjdź nas wyzwolić, już dłużej nie zwlekaj”[1].

Znaczenie Antyfony

Wczorajsza Antyfona wprowadza wiernych w nastrój dzisiejszego tekstu. Tamto wołanie kantora było zakończone prośbą o przyjście. Dziś kończy się ono tym samym błaganiem, jednak przesłanie tekstu ma nieco inne.

Kantor śpiewa: ,,O Korzeniu Jessego, który się wznosisz jako znak dla narodów”. Śpiewak zadziwia się tym Korzeniem, bo Jezus był potomkiem Jessego. Św. Mateusz w swojej Ewangelii napisał: ,,[…] Obed był Ojcem Jessego, a Jesse ojcem króla Dawida […]”[2]. Zaś ,,na dom Dawida i na mieszkańców Jeruzalem wyleję Ducha pobożności” – mówi Pan przez Zachariasza[3]. Duch pobożności, jak i inne Jego dary zostały obiecane przez Chrystusa podczas Jego ziemskiego życia. Pochodził On m.in. od Obeda, Jessego i Dawida, gdyż w tym Ludzie narodził się według ciała. To stanowisko potwierdzają egzegeci komentujący 11 rozdział Księgi Izajasza[4]. Ponadto w komentarzu do tej księgi zawartym w V wydaniu Biblii Tysiąclecia zostało napisane: ,,Pień Jessego = dom królewski Dawida”[5]. Zaś ,,dom” oznacza inaczej ,,rodzinę”, ,,szczep”. Natomiast warto jest spostrzec, że Izajasz w 10 wersecie tegoż rozdziału napisał: ,,Korzeń Jessego stać będzie na znak dla narodów”[6]. Łączy się to z tekstem dzisiejszej Antyfony: ,,wznosisz jako znak dla narodów”. Oznacza to niewątpliwe krzyż Chrystusa, który stał się znakiem dla wielu. Dlatego tak, jak Dawid był potomkiem Jessego i rządził mocną ręką, tak, że pamięć o nim przetrwała, podobnie i Jezus przyszedł od Jessego i ,,ów król mężny ręką sam stoi jako znak dla narodów”[7]. Trzeba sobie uświadomić, że rzeczywistość krzyża i narodzin jest bardzo blisko siebie, gdyż ,,w <<Credo>> – bezpośrednio po przesłodkim <<et Homo factus est>>, rozlega się straszliwe <<crucifixus!>> Bo Mesjasz na to przyjdzie, by umrzeć za nas. Wszystkie inne, całą resztę Jego dzieła, mogą zrobić inni: nauczać, nawracać, łaskami Jego szafować. Ale ten trud najkrwawszy sam podjąć będzie musiał”[8]. Sprawi to wówczas, gdy jako znak dla narodów ukrzyżowany będzie, czego w historii dokonał i codziennie ponawia w Przenajświętszej Ofierze Mszy Świętej.

Dlatego kantor śpiewa, że: ,,przed Tobą zamilkną królowie, a ludy będą się modlić do Ciebie”. Wielcy tego świata, możnowładcy oraz królowie w obliczu krzyża zamilkli, gdyż ,,retoryka i dialektyka tego świata zamilknie wobec nadejścia przepowiadania o krzyżu świętym i świętej Ewangelii”[9]. Zobaczą oni coś, czego nie widzieli, a usłyszą rzeczy niesłychane[10]. To będzie dla nich coś niespotykanego, bo męstwo Jezusa sprawi, że oni nie będą godni wypowiedzieć żadnego zdania. Dlatego o. Dąbrowski wyjaśnia, że ,,gdy zamilkną Królowie, którzy wojny ustawiczne prowadzili, gdy pokój zapanuje, w ogólnem uciszeniu świata, o północy zjawi się Książę Pokoju”[11]. Natomiast będą też ludzie, którzy zaczną się modlić do Boga. Według Amalariusza są to ci, którzy uznali małość ziemskich królów i poznali, że tylko Bóg jest Władcą[12].

W obliczu tak wielkich łask kantor dodaje: ,,Przyjdź nas wyzwolić, już dłużej nie zwlekaj!” Jest to błaganie Boga o przyjście, o wyzwolenie, o zbawienie. Kantor – głos ludu – błaga o ochronę. Nie chce on zwodniczego bezpieczeństwa, które dają władcy ziemscy, chce natomiast ochrony Bożej, przede wszystkim przed grzechem. Kantor tęskni już za Panem, on chce Go natychmiast, dlatego prosi Stwórcę o rychłe przyjście.

Zakończenie

Dzisiejsza Antyfona wzywa do przemiany serc i modlitwy oraz czujności. Kantor wzywa coraz mocniej i usilniej Pana. Kiedy On przyjdzie? Dla każdego człowieka o innej porze. Do wielu przyjdzie dziś, do innych jutro, a do kolejnych może za parę lat. Niemniej, w historii już do wszystkich przyszedł i każdego zbawił. Dokonał to przez Swoje męstwo, które jest darem Ducha przypisanym na ten dzień. Może warto pomyśleć o tym, czy zawsze mężnie potrafię się przyznać do Boga, którego urodziny będę wspominał za parę dni.

Dawid Makowski

Zachęcamy do odsłuchania tej Antyfony:

Bibliografia:

1. Amalariusz z Metzu: Dzieła. T. II. Red. Gacia T. Lublin: TN KUL, 2017.
2. Biblia Tysiąclecia. Wyd. V. Poznań: Pallottinum, 2014.
3. Dąbrowski K.: Antyfony ,,O”. W: Mysterium Christi. Nr 1. 1931.

Netografia:

1. Wielkie Antyfony Adwentowe. 17 grudnia. W: ,,Franciszkanie” [online] https://www.franciszkanie.pl/artykuly/wielkie-antyfony-adwentowe-17-grudnia-1, [dostęp: 05.11.2020].
2. Wielkie Antyfony – ‘’O’’ Antyfony – 17-23 grudnia. W: ,,Sanctus” [online] https://sanctus.pl/index.php?grupa=60&podgrupa=361&doc=304, [dostęp: 05.11.2020].
3. Adwentowe antyfony ,,O”. Nie każdy o nich wie, a kryją ważną obietnicę. W: ,,Aleteia” [online] https://pl.aleteia.org/2016/12/20/slyszales-kiedys-o-adwentowych-antyfonach-o-poznaj-piekna-tradycje-kosciola/, [dostęp: 05.11.2020].
4. Ad Vesperas (12-17-2020). W: ,,Divinium Officium” [online] https://divinumofficium.com/cgi-bin/horas/officium.pl.
5. Morawski M.: Wielkie antyfony O! W: ,,Brewiarz” [online] https://brewiarz.pl/czytelnia/adwent_o.php3, [dostęp: 06.11.2020].
6. Sekściński A.: Wielkie antyfony adwentowe. W: ,,Wiara” [online] https://liturgia.wiara.pl/doc/419868.Wielkie-antyfony-adwentowe, [dostęp: 05.11.2020].

[1] Tłum. za: Wielkie Antyfony – ‘’O’’ Antyfony – 17-23 grudnia. W: ,,Sanctus” [online] https://sanctus.pl/index.php?grupa=60&podgrupa=361&doc=304, [dostęp: 06.11.2020].

[2] Mt 1, 5-6.

[3] Za 12, 10.

[4] Zob. Iz 11, 1-9 (z przyp.).

[5] Iz 11, 1 (z przyp.).

[6] Iz 11, 10.

[7] Amalariusz z Metzu: Dzieła. T. II. Red. Gacia T. Lublin: TN KUL, 2017, s. 64.

[8] Dąbrowski K.: Antyfony „O”. W: Mysterium Christi. Nr 1. 1931, s. 4.

[9] Amalariusz z Metzu: Dzieła. T. II. Red. Gacia T. Lublin: TN KUL, 2017, s. 64.

[10] Por. Iz 52, 15.

[11] Dąbrowski K.: Antyfony „O”. W: Mysterium Christi. Nr 1. 1931, s. 4.

[12] Por. Amalariusz z Metzu: Dzieła. T. II. Red. Gacia T. Lublin: TN KUL, 2017, s. 64.