Prafacja o Objawieniu Pańskim – Objaśnienie prefacji mszalnych
Embolizm prefacyjny jest tą częścią liturgii, która zawiera w sobie szczególny motyw dziękczynienia, zanoszony do Ojca przez Syna w Duchu Świętym. Często wierni nie zwracają na niego uwagi, co jest błędem, gdyż zawiera on w sobie ważne treści, które poniżej zostały przybliżone.
Tekst polski:
„Dzisiaj w Jezusie Chrystusie, który jest światłością świata, objawiłeś wszystkim narodom tajemnicę naszego zbawienia. Gdy Syn Twój ukazał się na ziemi jako śmiertelny człowiek, obdarzyłeś nas na nowo udziałem w Jego nieśmiertelnej chwale”[1].
Objaśnienie:
W Uroczystość Objawienia Pańskiego Kościół przedstawia swoim wiernym specjalną prefację, w której ukazuje Chrystusa jako Światłość narodów. Mówi się na początku: Dzisiaj w Jezusie Chrystusie, ponieważ zbawcze wydarzenia z historii zbawienia są ciągle aktualizowane w obrzędach Kościoła. To właśnie w Nim Bóg ukazał tajemnicę zbawienia, ponieważ jest napisane: „On przyniesie narodom Prawo” (Iz 42, 1), a także: „Królowie zamkną przed Nim usta, bo ujrzą coś, czego im nigdy nie opowiadano, i pojmą coś niesłychanego” (Iz 52, 15). Nikt raczej nie wątpi, ze chodzi tu o tę tajemnicę, która była zakryta, ale teraz została objawiona przez Chrystusa (por. Kol 1, 26). Kapłan mówi o objawieniu jej wszystkim narodom, ponieważ Dobra Nowina nie dotarła tylko do Żydów, ale także do pogan (por. Dz 13, 46). Obrazem tego mnóstwa narodów są trzej magowie z dzisiejszej Ewangelii (por. Mt 2, 1-12). To właśnie oni uznali w małym dzieciątku Zbawiciela, który będąc prawdziwym Bogiem, stał się równie prawdziwym człowiekiem[2]. To właśnie oznaczają słowa: Gdy Syn Twój ukazał się na ziemi jako śmiertelny człowiek. Był On bowiem podobny do każdego człowieka we wszystkim poza grzechem (por. Hbr 4, 15). Wspomina się przy tym także o Jego Bóstwie, aby wskazać, że jest On odwiecznie zrodzony przez Ojca, od którego pochodzi[3]. Ten odwieczny Bóg, stając się człowiekiem, przyjął ciało z Maryi Panny, aby przywrócić człowiekowi utraconą godność[4]. W ten sposób ludzkość zyskała udział w Jego nieśmiertelnej chwale, bo każdy jest zaproszony na niebiańskie gody Baranka (por. Mt 22, 1-14).
Dawid Makowski
[1] Mszał Rzymski dla diecezji polskich. Wyd. I. Poznań: 1986, s. 23*.
[2] Zob. Vigilius Tapsensis: Contra Felicianum Arianum de unitate Trinitatis, XI (PL, XLII, 1166).
[3] Zob. Ambrosius: De fide, I, 8, 55 (PL, XVI, 541).
[4] Zob. Richardus S. Victoris: De Emmanuel, I, 19 (PL, CXCVI, 631).
