Tag: Teologia liturgii

Najbardziej merytoryczny w swoim przekazie opis istoty zgromadzenia liturgicznego jako ludu nowego Przymierza zawiera List do Hebrajczyków. Zgromadzenie jest centralnym tematem tej księgi. Każde konkretne zgromadzenie zwane Kościołem posiada jeden charakterystyczny rys. Jego istotą jest osoba Jezusa Chrystusa, a Jego obecność stanowi o strukturze tej wspólnoty, jej istotnych cechach i funkcjach[1].List do Hebrajczyków klarownie zaznacza paralelizm pomiędzy Starym a Nowym Testamentem. Nie ma między nimi sprzeczności,…
Dowiedz się więcej

Św. Paweł w swoich listach kierowanych do pierwszych wspólnot chrześcijańskich podawał przepisy, rady i zakazy. Pochwalał swoich słuchaczy zwłaszcza za przestrzeganie tradycji[1]. Charakterystycznym terminem, którego używał w odniesieniu do zgromadzeń w znaczeniu religijnym jest słowo Ecclesia. Najwięcej przedmiotowych odniesień znaleźć można w Pierwszym Liście do Koryntian[2]. Korynt był miastem, gdzie sprawowano Eucharystię w ramach posiłku wspólnego, uczty braterskiej zwanej agapą (1 Kor 11, 20). Agapa to wieczerza…
Dowiedz się więcej

Dzieje Apostolskie przekazują, że Apostołowie po wniebowstąpieniu Jezusa powrócili do Jerozolimy i zaczęli zbierać się w sali na górze, aby trwać jednomyślnie na modlitwie (Dz 1, 14). Realizacja takiej postawy jest konsekwencją okazywania posłuszeństwa Jezusowi, który pozostawił im czytelny nakaz (Mt 28, 20; 1 Kor 11, 25). Sala na górze to biblijny Wieczernik[1]. Nie zostały podane przy czyny, dla których tam właśnie zebrali się Apostołowie. Można jednak sądzić, że chodzi…
Dowiedz się więcej

Faktem jest, że u początku zgromadzeń ludu w Nowym Testamencie stoi osoba i publiczna działalność Jezusa Chrystusa[1]. Apostołowie przekazali wspólnocie pierwotnego Kościoła wzorce bezpośrednio przyjęte od Jezusa Chrystusa. Zarówno wtedy, jak i w aktualnych zgromadzeniach liturgicznych osoba Chrystusa znajduje się w centrum i stanowi w nich najistotniejszy i konieczny element[2]. Natomiast przekazy ewangeliczne wskazują na ludzi, którzy gromadzili się wokół Jezusa, a miejscem tych zgromadzeń były synagogi (Mk 1, 21,…
Dowiedz się więcej

Idea zgromadzenia liturgicznego w zakresie dopełniającym została ukazana również w Nowym Testamencie, bazując na celebracji uczt, w których uczestniczył albo którym przewodniczył sam Chrystus[1]. Jezus wypełnia wiernie przepisy Starego Prawa i wprowadza jednocześnie nowy wymiar kultu realizowanego w Duchu i prawdzie (J 4, 24)[2]. Istotne elementy oraz przebieg zgromadzeń nowotestamentalnych można dogłębniej poznać dokonując analizy treściowej i formalnej ksiąg Ewangelii, Dziejów Apostolskich, listów św. Pawła, Listu do Hebrajczyków oraz Apokalipsy…
Dowiedz się więcej

Sakramenty św. udzielają nam prócz łaski uświęcającej (lub pomnożenia jej) tzw. łaskę sakramentalną. Niełatwą jest rzeczą określić dokładnie, co to jest łaska sakramentalna. Bez wątpienia polega ona na pewnej mocy, jaka dochodzi do łaski uświęcającej, kiedy ją przyjmujemy przez sakrament. Chrystus bowiem ustanowił sakramenty św. w tym celu, by przez nie łaska płynęła z Jego św. Człowieczeństwa do dusz naszych z szczególną mocą, odpowiadającą zadaniu, jakie poszczególne sakramenty mają spełnić w naszym życiu…
Dowiedz się więcej

Zgromadzenie liturgiczne jest z jednej strony miejscem, gdzie wierzący spotyka Pana, z drugiej także stanowi rzeczywisty znak wspólnoty. Owa wspólnota to nie odizolowana cząstka Mistycznego Ciała Chrystusa, ale Kościół, który aktualizuje się i jest obecny w konkretnym miejscu, i grupie wiernych. Podobnie zgromadzenie liturgiczne jest Kościołem modlącym się, uświęcającym i oddającym chwałę Bogu[1]. Reprezentuje ono w określonym czasie i przestrzeni nowy lud Boży, powołany przez Boga w mocy Ducha…
Dowiedz się więcej

Oddawanie czci i chwały Stwórcy, tak jak dziękczynienie za zbawienie i powołanie do Królestwa Niebieskiego były od czasów apostolskich głównym elementem chrześcijańskiej służby Bożej. W Mszy św. widać w pierwszej linii ofiarę, która jest składana Najwyższemu Panu przez Kościół za pośrednictwem Chrystusa, a którą wieńczy wieczerza ofiarna.Ofiary kultyczne należą, jak dobrze wiadomo, do każdej religii. Wyrzekają się ich tylko islam i judaizm po zburzeniu Świątyni Jerozolimskiej. Każda kultyczna ofiara musi być jednak,…
Dowiedz się więcej

Uroczystość Objawienia Pańskiego, obchodzona w Polsce dnia 6 stycznia, jest od wieków dla Kościoła bardzo istotnym obchodem liturgicznym. Już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa przywiązywano do tej Uroczystości dość dużą wagę, czego świadectwo przedstawiają chociażby Konstytucje Apostolskie[1]. O ile kilkanaście dni wcześniej Kościół obchodził Uroczystość Narodzenia Pańskiego, w której celebrował misterium Wcielenia, o tyle teraz Kościół zwraca uwagę na Bóstwo Chrystusa. Mędrcy ze Wschodu, dary składane przez nich…
Dowiedz się więcej

Pierwotnie prefacji na Boże Narodzenie było kilka. Każda z trzech Mszy św. odprawianych w tę Uroczystość miała osobną. Dziś [1932 r. – przyp. red.] pozostała tylko jedna. Bezsprzecznie należy ona do najstarszych w liturgii mszalnej. Nie chodzi nam jednak o jej historię, ale raczej o treść dogmatyczną, jaką w sobie mieści.Z trzech części, na jakie ta, i każda inna prefacja się dzieli, interesuje nas głównie druga, środkowa, zmienna zależnie od uroczystości, bo w niej ta treść…
Dowiedz się więcej