Podstawy prawa liturgicznego: Pojęcie prawa liturgicznego

W konstytucji o liturgii świętej Soboru Watykańskiego II można przeczytać, że liturgia składa się z części niezmiennej, mającej swoje źródło w prawie Bożym, oraz z części zmiennych, które nie tylko, że mogą, ale nawet powinny być zmieniane, ponieważ wraz z upływem czasu stały się niewłaściwe, bądź nabrały elementów nieodpowiadających jej wewnętrznej naturze (KL 21). Wierności zachowywania tych części strzeże prawo kanoniczne, a szczególnie wchodzące w jego skład prawo liturgiczne[1], którego zadaniem jest autorytatywnie chronić to, co w liturgii jest niezmienne, jednocześnie gwarantując, że do części podlegających zmianom nie wkradną się żadne nadużycia[2]. Prawo to ma ponadto zajmować się odnawianiem tekstów i obrzędów liturgicznych, aby jaśniej wyrażały tajemnice, których są znakami (KL 21). Odnowie tej nie może towarzyszyć zubożenie, lecz uproszczenie i upowszechnienie przez wiernych właściwego rozumienia liturgii tak, aby czynnie w niej uczestniczyli, a ona sama zajmowała istotne miejsce w życiu Kościoła. Uwzględniając zadanie, jakie ma do spełnienia prawo liturgiczne, należy na początku podjąć próbę jego zdefiniowania oraz je scharakteryzować[3].

Ks. dr Marcin Kołodziej

[1] T. Pawluk, Prawo kanoniczne według Kodeksu Jana Pawła II. Zagadnienia wstępne i normy ogólne, t. 1, Olsztyn 1985, s. 204.

[2] M. Sitarz, Słownik prawa kanonicznego, Warszawa 2004, s. 137.

[3] A. Słowikowska, Uczestnictwo wiernych świeckich w liturgii Kościoła łacińskiego. Studium kanoniczne, Lublin 2014, s. 40.