Tag: Tłumaczenia

Konstytucja o Świętej Liturgii „Sacrosanctum Concilium” II Soboru Watykańskiego mówi w artykule 103 tak: Obchodząc ten roczny cykl misteriów Chrystusa, Kościół święty ze szczególną miłością oddaje cześć Najświętszej Matce Bożej, Maryi, która nierozerwalnym węzłem złączona jest ze zbawczym dziełem swojego Syna. W Niej Kościół podziwia i wysławia wspaniały owoc odkupienia i jakby w przeczystym obrazie z radością ogląda to, czym cały pragnie i spodziewa się być. To szczególne…
Dowiedz się więcej

W klasycznej łacinie słowo „adventus” (od advenire – „przybywać”) oznacza „Nadejście” lub „Przybycie” (cz. przeszły – przyp. tłum.), a więc „bycie obecnym”. Prefiks „ad” oznacza ruch w kierunku celu, przez co wyraża przybycie z daleka lub z podróży. Odwiedziny władcy w mieście lub prowincji należącej do jego terytorium, a przede wszystkim pierwsza jego wizyta na takim terenie, określona jako „adventus”, była uroczystoście obchodzona i zapisana w źródłach historycznych (zob. P. Regan, Dall’avvento alla pentecoste.…
Dowiedz się więcej

Często w rozmowach z biskupami czy osobami odpowiedzialnymi za liturgię w diecezjach wspomina się o muzyce liturgicznej, wskazując na różne kwestie z nią związane. Czy jednak rozmawia się wówczas o śpiewach z Graduału Zwykłego? Można bowiem odnieść wrażenie, że księga ta – o ile jest używana – występuje tylko w języku łacińskim. Jest to jednak błędne mniemanie, bo Stolica Apostolska nawet zaaprobowała tłumaczenie tej księgi na języki narodowe, aby można było wykonywać z niej antyfony w języku…
Dowiedz się więcej

Mimo że świątynia składa się także z materialnych rzeczy, to jednak ma ona transcendentną łaskę, gdyż staje się całkowicie mieszkaniem Boga, poprzez mistyczne modlitwy biskupa i namaszczenie świętą mirrą. W tym mieszkaniu Boga nie jest jednak wszystko dostępne dla wszystkich, lecz jedno tylko dla duchownych, inne także dla świeckich. Świątynia jest obrazowym przedstawieniem w dwojakim sensie, gdyż jest złożona z tego, co niedostępne i tego, co zewnętrzne, przedstawiając samego Chrystusa. On również jest…
Dowiedz się więcej

„Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi. Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść. Posłał jeszcze raz inne sługi z poleceniem: <<[…] Przyjdźcie na ucztę!>>” (Mt 22, 1-4).Królestwo Boże, Kościół, jest tutaj przyrównane z ucztą. Królewskim gospodarzem tej uczy jest Bóg Ojciec – On to właśnie świętuje wesele swojego Syna. Tym Synem jest Jezus Chrystus. Wszyscy ludzie są na to wesele…
Dowiedz się więcej

Święty Jan w swej niebiańskiej wizji dostrzega wśród tronu, czterech Istot Żyjących oraz Starców także „Baranka jakby zabitego” (Ap 5, 6), który posiada „siedem rogów i siedmioro oczu, którymi jest siedem Duchów Boga wysłanych na całą ziemię” (Ap 5, 6). W Chrystusie zawiera się cała pełnia. On w swoim człowieczeństwie jest „skorupą”, która posiadła tę pełnię. Jednakże ta pełnia nie zawiera się jedynie w Nim, ponieważ została wysłana…
Dowiedz się więcej

Wprawdzie w ciągu pierwszych trzech wieków kantorat nie pojawił się nigdzie jako odrębny stan, ale ponieważ kantorów zna już IV w., właściwe jest prześledzenie rozwoju tego stanu (łac. ordo) aż do miejsca, w którym zaistniał. Nie można zakładać, że jeśli Wschód w czasie Synodu w Laodycei miał unormowane Psalmy, to zostały one dopiero wówczas wprowadzone. Wszakże lektorat zamykał w sobie pierwotnie kantorat, który wyodrębnił się z lektoratu dopiero na początku IV…
Dowiedz się więcej

Rok po wydaniu przez papieża Pawła VI (+1978) dokumentu Motu Proprio ,,Ministeria Quaedam”, w watykańskim biuletynie ,,Notitiae” ukazał się artykuł, traktujący na temat nowej dyscypliny Kościoła względem lektoratu i akolitatu – dawnych święceń niższych, obecnych posług. Tekst ten dotyczył głównie kwestii związanych z odstępem między przyjmowanymi posługami i wiekiem, wymaganym do przyjęcia któregoś z tych urzędów.Robocze tłumaczenie tekstuNikt nie powinien być ustanawiany w posłudze lektora lub…
Dowiedz się więcej

Poniższy tekst zawiera polskie tłumaczeniu De septem verbis Christi in cruce. Oryginał przypisywany jest tradycyjnie św. Bedzie Czcigodnemu, mnichowi angielskiemu z Nortumbrii, żyjącemu na przełomie VII i VIII wieku[1]. Autorstwo nie jest jednak pewne, stąd w tytule został określony jako Pseudo-Beda. Podstawą do dokonania przekładu był tekst redakcji Jacques-Paul’a Migne’a wydany w serii Patrologia Cursus Completus: Series Latina, w tomie 94, kolumnach 561 i 562C.Cytaty biblijne ujednolicano…
Dowiedz się więcej

W pierwszej epoce językiem liturgicznym w Rzymie było [mówienie] greckie. Po grecku mówili chrześcijanie rzymscy (jak i w innych środowiskach kościelnych — w Aleksandrii, Antiochii, Jerozolimie itd.) przynajmniej przez dwa pierwsze wieki. Klemens rzymski pisze po grecku; najdawniejsze napisy w katakumbach są greckie. Nie wyłoniła się jeszcze myśl osobnego języka liturgicznego w owym czasie; modlitwy mówiły się w ojczystym języku.Łaciny zaczęli pierwsi używać niechybnie chrześcijanie w Afryce. Papież Wiktor I (190—202)…
Dowiedz się więcej