Źródła prawa liturgicznego: Wprowadzenie

Odnowa w dziedzinie liturgii, zapoczątkowana na Soborze Watykańskim II i konsekwentnie realizowana poprzez późniejsze dokumenty legislacyjne, wyraźnie wskazała na podmioty odpowiedzialne za procedowanie i realizację prawa liturgicznego. Jak zostało zaznaczone w konstytucji Sacrosanctum Concilium, nikomu, choćby nawet był kapłanem, nie wolno na własną rękę niczego do liturgii dodawać, ujmować czy zmieniać (KL 22 § 3). A wynika to z faktu, że prawo kierowania sprawami liturgii należy wyłącznie do odpowiedniej władzy kościelnej i przysługuje ono na pierwszym miejscu Stolicy Apostolskiej, a także – zgodnie z prawem – biskupowi diecezjalnemu (KL 22 § 1). Prawodawca odpowiedzialność prawną w dziedzinie liturgii rozszerzył o konferencje episkopatów, stwierdzając: Na mocy władzy udzielonej przez prawo kierowanie sprawami liturgii w ustalonych granicach należy także do prawnie ustanowionych konferencji biskupów, właściwych danemu terytorium (KL 22 § 2)^[1]. Dlatego w tej serii zostanie szerzej omówiony zakres władzy poszczególnych podmiotów.

Ks. dr Marcin Kołodziej

(Fragment książki Autora pt. “Prawo liturgiczne Kościoła Łacińskiego”. Wrocław: 2019, s. 76).

[1] J.I. Arrieta, Valenza dottrinale e qualifica dei documenti introduttivi degli Ordines e valore della Recognitio, „Rivista Liturgica” 98 (2011), nr 5, s. 789.