Tag: Konstytucja o Liturgii Świętej

Jeden z teologów, usiłując wyjaśnić znaczenie homilii, napisał kiedyś krótki, lecz bogaty w treść tekst, którego fragment przytoczymy na początku tego artykułu:„Do kościoła przybyło pewnej niedzieli Słowo Boże. Zorganizowano mu wspaniałe przyjęcie. Ustawiono tron, na jakim spoczęło wśród wznoszących się zewsząd dymów kadzidła. Po czym kapłan zaczął je wysławiać. Powiedział, iż mówi ono prastarym językiem, dlatego potrzebuje niezmiernie jego ust – ust kaznodziei – aby…
Dowiedz się więcej

Sobór Watykański II (1962-1965) podczas swych obrad w sposób szczególny pochylił się nad zagadnieniem liturgii, gdyż mnóstwo ojców pragnęło jej odnowy [Seasoltz 1980, s. 17]. Droga do wydania Konstytucji o Liturgii Świętej „Sacrosanctum Consilium” znacznie przyspieszyła między XIX a XX w., kiedy to różnorodne wydarzenia z życia świata i Kościoła stawiały przed biskupami pytanie o sens świętych obrzędów oraz umiejscowienie ich w kontekście innych nauk, przeżywających wówczas swój znaczny…
Dowiedz się więcej

Zgodnie z wymową Konstytucji o Liturgii Świętej oraz pierwszej instrukcji wykonawczej, już w 1964 r. poruszono problematykę tłumaczeń tekstów z łaciny na języki narodowe[1]. W dn. 2 lipca 1960 r. zaczęto rozważać, czy wskazanym byłoby dopuszczanie języka narodowego do niektórych części liturgii sakramentów i Mszy św.[2] Kwestia wprowadzenia języków narodowych w liturgii była bowiem trudnym zagadnieniem[3]. W przywoływanej w poprzednim rozdziale instrukcji wykonawczej zawarto stwierdzenie, że Konferencja Episkopatu każdego kraju mogła określić…
Dowiedz się więcej

Konferencja episkopatu w obecnej formie jest owocem prac Soboru Watykańskiego II. Wprawdzie jeszcze przed nim prawie wszędzie istniały konferencje biskupów, ale Kodeks pio­benedyktyński nie określał norm ogólnych co do ich ustanowienia i celów. Jak zauważył J. Dyduch, Vaticanum II nie powołał nowej instytucji w Kościele, ale już istniejącej nadał nową formę prawną poprzez określenie jej kompetencji i zadań. A zatem dopiero dokumenty soborowe i posoborowe przyznały konferencji episkopatu status…
Dowiedz się więcej

Na czele diecezji, która jest modelowym Kościołem partykularnym, stoi biskup diecezjalny. Przysługuje mu, w powierzonej jego pasterskiej pieczy diecezji, zwyczajna, własna i bezpośrednia władza rządzenia (kan. 381 §1 KPK). Władzę ustawodawczą biskup diecezjalny wykonuje osobiście (kan. 391 § 2 KPK). Spod tej władzy wyjęte są jedynie te sprawy, które na mocy prawa lub postanowienia papieskiego zostały zastrzeżone Stolicy Apostolskiej lub innym autorytetom kościelnym…
Dowiedz się więcej

Władzę ustawodawczą w całym Kościele sprawuje Biskup Rzymu. Jego władza jest najwyższa, pełna, bezpośrednia, powszechna i zwyczajna (kan. 331; kan. 333 § 1 KPK). Podmiot najwyższej i pełnej władzy w Kościele stanowi również Kolegium Biskupów, oczywiście z papieżem jako swoją głową na czele (kan. 336; kan. 337 § 1–2 KPK). Na mocy delegacji głos decydujący może posiadać także Synod Biskupów, jednak jego…
Dowiedz się więcej

Odnowa w dziedzinie liturgii, zapoczątkowana na Soborze Watykańskim II i konsekwentnie realizowana poprzez późniejsze dokumenty legislacyjne, wyraźnie wskazała na podmioty odpowiedzialne za procedowanie i realizację prawa liturgicznego. Jak zostało zaznaczone w konstytucji Sacrosanctum Concilium, nikomu, choćby nawet był kapłanem, nie wolno na własną rękę niczego do liturgii dodawać, ujmować czy zmieniać (KL 22 § 3). A wynika to z faktu, że prawo kierowania sprawami liturgii należy wyłącznie do odpowiedniej władzy kościelnej i przysługuje…
Dowiedz się więcej

Pierwszymi księgami liturgicznymi, dostosowanymi do sprawowania liturgii, której odnowienie zapowiedziano, a które to zapowiedzi zrealizowano na początku 1965 r., były “Kyriale simplex” oraz “Cantus” – dwie księgi dotyczące śpiewów mszalnych. Zostały one wydane dn. 14 grudnia 1964 r[1].Pierwszą z nich, jak wspomniano, było Kyriale simplex, zawierające części stałe Mszy św.[2] Księga ta została wydana z myślą o kościołach parafialnych, przedstawiając zwyczajne (i proste) gregoriańskie melodie części stałych[3]. Były…
Dowiedz się więcej

Oprócz hierarchicznego i wspólnotowego charakteru Liturgii, należy zwrócić uwagę na dwie inne cechy, a mianowicie na jej duszpasterski charakter oraz moc dydaktyczną, które Konstytucja bierze bardzo trafnie pod uwagę w kontekście reformy liturgicznej.Duszpasterska natura LiturgiiLiturgia, przede wszystkim będąc kultem sama w sobie, zmierza do uwielbienia Boga. Jednocześnie i ze swej natury zmierza do uświęcania ludzi i faktycznie to czyni. Jak głosi Konstytucja: „w Liturgii najskuteczniej osiąga się uświęcenie człowieka…
Dowiedz się więcej

Modyfikacje, o których była mowa w poprzednich postach serii (związanych z “Sacram Liturgiam” oraz modyfikacji obrzędów Komunii św.), znalazły swoje odzwierciedlenie w wydanej dn. 26 września 1964 r. pierwszej instrukcji wykonawczej do Konstytucji o Liturgii Świętej, której obowiązywanie nastąpiło dopiero dn. 7 marca 1965 r.[1] Na jej mocy dokonano znacznych zmian w obrzędzie Mszy św., które opierały się w głównej mierze na uproszczeniach poszczególnych ceremonii[2].Przede wszystkim zaznaczono, że należy odejść do praktyki, wedle której celebrans…
Dowiedz się więcej